خداوند متعال، قرآن را برای هدایت بشر فرستاد و برای درک مفاهیم آن، رسول خدا را بعنوان مفسر و مبیّن آن معرفی کرد. رسول خدا نیز عترت خود را همتای قرآن و مبین و مفسر قرآن، بعد از خود معرفی کرد. از این رو، قرآن و عترت، رابطه و پیوند ناگسستنی با یکدیگردارند؛ بگونه ای که لازم و ملزوم یکدیگرند و هیچ کدام از آنها را نمی توان بدون دیگری تصورکرد. اما درمقابل، گروهی به نام قرآنیون، مدعی اند که قرآن، به تنهایی دارای حجّیّت است و سنت که از طریق عترت به دست ما رسیده، فاقد اعتبار است و پیامبر، فقط ابلاغ کننده ی وحی است. در این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی، انجام شده است، دیدگاه قرآنیون بر اساس دیدگاه آیت الله جوادی آملی- از مفسّران بنام تبرستان- مبتنی بر همتایی قرآن و عترت، مورد نقد و ارزیابی قرار گرفته و به شبهات آنها پاسخ داده شده است. اثبات جدایی ناپذیری قرآن و عترت از یکدیگر بر اساس خود آیات قرآن، مهمترین نقد بر دیدگاه قرآنیون است. قرآن کریم، پیامبر (ص) را مبیّن و مفسّر قرآن، معرفی کرده و اطاعت از اوامر پیامبر را بر همه مسلمانان، واجب دانسته است؛ پیامبر (ص) نیز بر اساس روایاتی چون حدیث ثقلین، عترت را همتا و عِدل قرآن قرار داده که تمسّک به هردو باهم تا روز قیامت موجب رستگاری و عدم گمراهی انسانها دانسته شده است.
