بنابر اعتقاد شیعه، مرجعیت دینی و علمی پس از پیامبر تنها در اختیار ائمه علیهم السلام است. مهم ترین سؤالی که در اینجا مطرح می شود چرایی و دلیل این گفتار و ادعاست. مکتب تشیع با توجه به نقش امام پس از پیامبر خاتم(ص)، امام را دارای ارتباط و آگاهی از منابع عظیم الهی می داند و دانش او را فراتر از علم عادی، دارای مجاری و مبادی غیبی و لدنی بر می شمارد. قرآن و روایات، بر اثبات دیدگاه اتصال علم امام به خداوند متعال دلالت دارند. مطابق رهنمود آیات و روایات، علم به احکام شریعت و نیز علم به قرآن توسط پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به ائمه اطهار علیهم السلام منتقل گردیده است؛ لذا نقش امام نسبت به این علوم، تبیینی و تفسیری است؛ یعنی امام شاخصی برای رفع اختلافات و ارائه و تبیین علوم انتقالی از پیامبر است پس یکی از برتریهای اهل بیت علیهم السلام، علم اعطا شده خداوند به آنهاست. در این مقاله که با روش تحلیلی - توصیفی نگاشته شده، برای بررسی این اختصاص، اصطلاح «اوتوا العِلم» را که با واژه «علم و عالم» اندکی متفاوت است، در قرآن کاویده و نظرات مفسران آورده شده است.
