محمود محمد رضاپور طبری

برای تصمیم‌گیری به منظور جلوگیری از شورشدن و زه دار شدن تدریجی اراضی، نیاز به شناخت منشاء، حدود و میزان شوری و اطلاعات کمی و بهنگام از منطقه می‌باشد. با استفاده از پردازش و تفسیر تصاویر ماهواره‌ای و تحلیل‌های منطقه‌ای داده‌های آماری مانند هدایت الکتریکی و تغییرات تراز آبخوان می‌توان به شناسایی مناطق شور و زه‌دار پرداخت. در تحقیق حاضر با تولید نقشه‌های کاربری فعلی و قدیمی اراضی و بررسی کمی پارامترهای نشانگر شوری، علاوه بر نشان دادن کارائی سنجش از دور با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای لندست سنجنده‌های ETM+و TM مربوط به تابستان سال‌های 1371 و 1381، تغییرات کمی سطح اراضی مناطق شور و زهدار دشت بهشهر در دوره آماری سال‌های 81-1365 ارزیابی گردید. نتایج نشان می‌دهد در طی دوره مورد بررسی، سطح اراضی شور و دارای افت تراز آبخوان به مرور زمان افزایش یافته است. آنالیز داده‌های بدست آمده با نتایج حاصل از تفسیر تصاویر ماهواره‌ای نظیر افزایش سطح کلاس کاربری اراضی شور، دیم - شوره زار، کاهش اراضی زراعت آبی و باغات و افزایش سطوح کشت دیم هماهنگ می‌باشد.