در گذشته جمعیت ساکن در سواحل دریاها و اقیانوس ها چیزی در حدود 50 درصد جمعیت دنیا بوده و تا به امروز که مردم جهت انجام فعالیت های کشاورزی و زراعت متمایل به سکونت در مناطق حاصلخیز ساحلی مانند دلتا و مناطق پست و هموار شده اند و علاوه بر آن به دلیل وجود مناظر طبیعی و زیبای ساحل و آرامش خاص در این مکان را می توان از دلایل دیگر سکونت مردم در این مناطق برشمرد. در این نواحی به دلایل شغلی ازجمله تجارت، تسهیل در حمل و نقل با شهرها و با کشورهای همسایه، می تواند علت دیگر روی آوردن مردم برای سکونت در این مناطق دانست. بنابراین با افزایش جمعیت در مناطق ساحلی تقاضای آب بیشتر می گردد و باعث شده ساکنین این نواحی برای رفع نیاز خود اقدام به حفر چاه هایی جهت دسترسی به منابع آب زیرزمینی شیرین نمایند. مناطق ساحلی با مشکلات هیدروژئولوژیکی بسیاری از جمله کمبود منابع آب شیرین، آلودگی آب زیرزمینی و تهاجم آب شور مواجه هستند. در بسیاری از این مناطق آب زیرزمینی اصلی ترین منبع تأمین آب است. آبخوان های ساحلی که در مجاورت دریا قرار دارند، در شرایط طبیعی مقادیری آب شیرین زیرزمینی را به دریا تخلیه می نمایند و در این شرایط حالت تعادلی بین آب های شیرین آبخوان ساحلی و آب شور دریا که در زیر آن قرارگرفته وجود دارد. حفظ این تعادل به دبی خروجی جریان زیرزمینی (به طرف دریا) بستگی دارد. حد تماس آب شور و شیرین منطقه ی ضخیمی است که در آن منطقه آب به طور تدریجی از حد شیرین به شور میل می نماید.
