به عنوان یک واقعیت اقلیمی، ایران سرزمینی خشک است و با توجه به مطالعات سازمان هواشناسی، در حال حاضر ایران در تنش آبی به سر می برد. از آنجاکه امروزه دیگر ساخت سدهای بزرگ به دلیل محدودیت های فراوان، بهترین راه حل جهت تأمین آب تلقی نمی گردد، لذا بهره برداری بی رویه از منابع آب زیرزمینی و عدم مدیریت صحیح در حفاظت کمی و کیفی از آن ها، خسارات جبران ناپذیری به بار آورده و آینده بهره برداری از این منابع را به خطر انداخته است. یکی از مهم ترین پارامترهای آلاینده آب زیرزمینی که در نتیجه تزریق قابل توجه فاضلاب های شهری به سفره های زیرزمینی رخ می دهد، آلودگی نیترات می باشد. بنابراین مدیریت بهره برداری از منابع آب زیرزمینی بخصوص با توجه به توسعه این نوع از آلودگی به گونه ایی که در طول یک دوره برنامه ریزی بلندمدت موجبات کاهش این پارامتر آلوده کننده را فراهم نماید، نیاز به ایجاد بستر مناسب تحقیقاتی دارد و کمبود آن به خوبی احساس شده و در اولویت تحقیقات ملی کشور قرار دارد. مدیریت در بهره برداری کمی از منابع آب زیرزمینی بر اساس توسعه آلودگی، یکی از مهم ترین گزینه هایی است که می تواند جهت ساماندهی بهتر و بهره برداری بهینه از آبخوان ها، مفید و مؤثر واقع شود.
