جمعیت سالمند درجهان و ایران درحال افزایش است. سالخوردگی با تغییرات قابل توجه جسمی، روانی و اجتماعی همراه است که در این میان تغییرات ظاهری و جسمی مشهودتر می باشد. اگرچه این تغییرات، روندهای طبیعی پیری را منعکس می کنند، اما بسیاری از افراد از پیری و تأثیر آن بر ظاهر خودشان احساس ترس و نگرانی می کنند. ترس از پیری می تواند موجب انجام برخی رفتارها جهت به تأخیر انداختن پیری و یا مخفی کردن آن از دیگران (به صورت مدیریت بدن) شود که حاصل آن، بروز اختلالات جسمی و روانی و اجتماعی خواهد بود. با عنایت به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر تلاش کرده است تا از دیدگاه جامعه شناختی، ارتباط نگرش نسبت به بدن وزیبایی را با ترس از پیری، مورد بررسی قرار دهد. روش این تحقیق، پیمایشی وابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ی خود اجراء بود که در جامعه ی آماری افراد میانسال شهر فریدونکنار در استان مازندران انجام شد. در مجموع 380 نفر از این افراد به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. بررسی توصیفی متغیر ترس از پیری نشان داد که در مجموع نزدیک به نیمی از پاسخگویان، در حد زیاد "ترس از پیری" را گزارش کرده اند. همچنین حدود یک سوم از پاسخگویان نگرش منفی به بدن خود داشته و نزدیک به نیمی از آنان نیز استیگمای سالمندی را ادراک کرده بودند. نتایج حاصل از تجزیه وتحلیل داده ها نشان می دهد که متغیر نگرش منفی به بدن قوی ترین و مهم ترین پیش بینی کننده ی متغیر ترس از پیری می باشد. در واقع افزایش این متغیر موجب افزایش میزان ترس از پیری می شود. بعد از آن، متغیرهای استیگمای سالمندی، مقایسه اجتماعی ظاهر، و عزت نفس، به ترتیب قوی ترین متغیرهای پیش بینی کننده ترس از پیری در بین پاسخگویان بوده اند. انتظار می رود تا با کاهش کلیشه ها و باورهای منفی در مورد پیری، بازنگری در ایده آل ها و استاندارهای غیر واقعی زیبایی، آشنا سازی گروههای ماقبل سالمندی با فرایند پیری، بازتعریف ارزش و جایگاه سالمندان، و ارتقای کیفیت زندگی سالمندان، گامهای موثری در مسیر کاهش میزان ترس از پیری، برداشته شود
