در این مقاله می خواهیم با ویکتور رُزوف (Виктор Розов)، یکی از نمایش نامه نویسان برجسته و متمایز دوران عصر ذوب شدن برف ها (اُتْتِپِل) آشنا شویم. رُزوف بیشتر با نمایش نامۀ «جاویدان» (Вечно живые)، و اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم، با فیلم نامه ای که بر اساس این نمایش نامه نوشت، به شهرت رسید؛ فیلم نامه ای که برای نخستین بار پای شوروی را به جشنوارۀ بین-المللی فیلم کن باز و سینمای شوروی را به جهان معرفی کرد. از آنجایی که به نظر می رسد این چهرۀ منحصر به فرد و خالق آثار نمایشی دوران شوروی برای مخاطبان ایرانی چندان شناخته شده نیست، در ابتدا کوتاه از زندگی او می نویسیم و سپس به سراغ تحلیل پرآوازه ترین اثرش، یعنی «جاویدان» می رویم. جاویدان اثری است بدیع برای زمان خود، چراکه شخصیت های اصلی آن قهرمانان صحنۀ زندگی هستند، نه دلاوران میدان جنگ. نویسنده در این اثر از جنگ و جنگجویان نمی گوید، بلکه از خانواده های چشم به راه و سوگوار و رسالت آن ها در قبال زندگی می گوید.
