امروزه از مهم‌ترین اهداف در صنعت تولید انرژی، گام برداشتن به سوی منابعی است که تجدیدپذیر، فراوان و مهم‌تر از همه دارای حداقل آلودگی و از منظر اقتصادی به صرفه باشند؛ با توجه به فراوانی منابع سوخت مورد نیاز برای واکنش‌های همجوشی هسته‌ای و همچنین عدم ایجاد پس‌ماندهای رادیواکتیو فراوان، به نظر همجوشی هسته‌ای چنین اهدافی را برآورده می‌کند. برای همجوشی نیاز به سیستمی داریم که علاوه بر ایجاد دمای بسیار بالای مورد نیاز، بتواند آن را برای مدت زمان نسبتا طولانی نیز نگه دارد. هر چند وجود ناپایداری گرمایی ذاتی یکی از مشکلات فراروی صنعتی شدن همجوشی هسته‌ای می‌باشد، اما راکتور توکامک به عنوان یکی از موفق‌ترین سیستم‌ها در سطح آزمایشگاهی شناخته شده است. کمیت‌های بسیاری در واکنش‌های همجوشی دارای اهمیت می‌باشند که از جمله می‌توان به توان‌های اتلافی، توان‌های کمکی و پارامتر واکنش‌پذیری (که بر اساس سطح مقطع واکنش بیان می‌شود) اشاره کرد. در این پژوهش، با در نظر گرفتن دماهای متفاوت برای یون و الکترون (حالت یون داغ)، قصد داریم با بررسی پارامترهای نسبیتی موثر در توان‌ها و اثرات سطح مقطع‌های مختلف بر روی واکنش همجوشی هسته‌ای دوتریوم-هلیوم۳ (D-3He) در راکتورهای توکامک کروی به حالتی بهینه برای واکنش همجوشی D-3He دست یابیم. بر همین اساس، با نوشتن دستگاه معادلات توازن ذره و انرژی برای این واکنش، به بررسی پارامترهای نسبیتی موثر در توان‌ها و اثرات سطح مقطع بر روی همجوشی با سوخت D-3He در توکامک‌های کروی خواهیم پرداخت.
