سازه های بتنی طراحی شده بر اساس آیین نامه های بتنی قدیم عموما بدون ملاحظات لرزه ای موجود در آیین نامه های جدید طراحی شده اند و با توجه به نتایج آزمایشگاهی و مستندات حاصل از زلزله های گذشته در اعضای سازه های مذکور، می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که چنین سازه هایی در برابر زلزله عملکرد لرزه ای ضعیفی داشته و آسیب پذیر می باشند. به منظور مقاوم سازی چنین سازه هایی باید ارزیابی لرزه ای با قابلیت اتکای مناسب صورت گیرد و سپس با شناخت نوع رفتار اعضا (خمشی، خمشی-برشی و برشی)، محل تشکیل مفاصل پلاستیک، نوع شکست و غیره، نقاط ضعف سازه ی مورد نظر را شناسایی کرده و با اتخاذ یک روش مقاوم سازی مناسب به رفع آن پرداخت. در این مقاله، برای مقاوم سازی با سیستم ژاکت بتنی و در نظر گرفتن اثرات آن روی رفتار غیرخطی تیرها و ستون ها و همچنین سازه های بتنی، مدلی غیرخطی ارائه شده است. در ادامه با صحت سنجی و تطابق مناسب این مدل با نتایج آزمایشگاهی، قابلیت اتکا به مدل پیشنهادی اثبات می شود. در انتها، به منظور بررسی عملکرد سازه های بتنی قبل و بعد از مقاوم سازی با سیستم ژاکت بتنی، چند قاب بتنی طراحی شده توسط آیین نامه های قدیمی که در آن جزئیات لرزه ای در نظر گرفته نشده، توسط سیستم ژاکت بتنی مقاوم سازی شده است. پارامترهایی نظیر رابطه ی بار-تغییرمکان، عملکرد لرزه ای و الگوی خرابی مطابق با نقطه ی عملکرد قبل و بعد از مقاوم سازی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است که نتایج حاصل از تحلیل های استاتیکی غیرخطی (بارافزون)، تأثیر سیستم مقاوم سازی مذکور در بهبود رفتار سازه در تمامی ترم های یاد شده را اثبات میکنند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که مدل پیشنهادی در تحلیل اعضا با در نظر گرفتن اثرات برش، کمانش میلگردهای طولی و محصورشدگی توسط آرماتورهای عرضی، پیش بینی مناسبی از رفتار غیرخطی اعضای مقاوم سازی شده با سیستم ژاکت بتنی دارد. همچنین استفاده از تحلیل غیرخطی مذکور در سطح سازه پاسخ سازه در ترم های مقاومت، تغییرمکان، عملکرد لرزه ای و الگوی تشکیل مفاصل پلاستیک بهبود داده و همچنین مکانیزم شکست در اعضای سازه را از شکست ناگهانی برشی یا برشی- خمشی به سمت شکست مطلوب تر خمشی سوق می دهد.
