مهدی نعمت زاده افروزی

امروزه با رشد فزآینده بشر و ایجاد تحول ساختاری در نوع زندگی، پیشرفت یک جامعه بدون برنامه ریزی به منظور قرار گرفتن در مدار توسعه پایدار، ناممکن خواهد بود.از طرفی دستیابی به این چنین توسعه ای ملزم به گسترش مطلوب تکنولوژی و ریزساخت ها و همچنین شناخت مفهمومی مولفه های آن است. در این راستا مهندسین عمران نقش ویژه ای را ایفا کرده و از جایگاه و اهمیت خاصی برخوردار است. بر اساس تعریف سازمان ملل، توسعه پایدار به معنی «برآوردن نیازهای نسل حاضر بدون به خطرانداختن قابلیت های نسل آینده به گونه ای که نیازهای نسل کنونی به مخاطره نیفتد» می باشد. در راستای این مفهوم، یکی از گام های اولیه استفاده بهینه از مواد و مصالح موجود در طبیعت است به نحوی که بتوان با مصرف حداقل مواد اولیه حداکثر مقات و دوام را بدست آورد. با توجه به این امر که بتن پرمصرف ترین ماده در طرح های توسعه زیرساخت های عمرانی می باشد، ساخت بتن هایی با مقاومت و دوام بالا بیشتر از پیش اهمیت پیدا کرده است. همچنین در دهه اخیر مطالعات زیادی در زمینه کاربرد الیاف و حذف آرماتور از المان های سازه ای انجام شده است. در میان این تنوع بسیار زیاد بتن های موجود در ساخت و سازهای سازه های بتنی می توان به بتن پودری واکنشی که دارای مقاومت، دوام و جذب انرژی بسیار بالا و جدیدترین تکنولوژی روز دنیا در زمینه بتن می-باشد، اشاره کرد. همچنین در این بتن الیاف های فولادی جایگزین آرماتورهای فولادی گشته است که این گامی موثر و رو به جلو در جهت حذف آرماتور از المان های سازه ای می باشد. بتن پودری واکنشی (RPC) نوعی بتن فوق توانمند بر پایه سیمان با ریزساختار متراکم می باشد که از مصالح پودری بسیار ریزدانه تشکیل شده است. مواد تشکیل دهنده این نوع بتن عبارتند از: سیمان پرتلند، میکروسیلیس، ماسه کوارتزی، پودر کوارتز ، فوق روان کننده، آب و الیاف فولادی. در این تحقیق ابتدا سعی شده است طرح اختلاطی بهینه با مصالح موجود در کشور تهیه شود. در این راستا ابتدا پارامترهای تاثیرگذار ازجمله نوع سنگدانه، نسبت آب به سیمان، مقدار سیمان، نسبت میکروسیلیس به سیمان و مقدار فوق روان کننده مشهود گردید و ترکیب این متغیرها در طرح اختلاط با یکدیگر مورد مقایسه قرارگرفت. پس از آن به منظور ارزیابی اثر استفاده از الیاف فولادی و الیاف پلی وینیل الکل (PVA) و نیز ترکیب آنها بر مشخصات فیزیکی-