سازه های بتنی طراحی شده بر اساس آیین نامه های بتنی قدیم عموماً بدون ملاحظات لرزه ای موجود در آیین نامه های جدید طراحی شده اند و با توجه به نتایج آزمایشگاهی و مستندات حاصل از زلزله های گذشته در اعضای سازه های مذکور، اینگونه حاصل می شود که چنین سازه هایی در برابر زلزله عملکرد لرزه ای ضعیفی داشته و آسیب پذیر می باشند. به منظور مقاوم سازی چنین سازه هایی باید ارزیابی لرزه ای با قابلیت اتکای مناسب صورت گیرد و سپس با شناخت نوع رفتار اعضا (خمشی، خمشی-برشی و برشی)، محل تشکیل مفاصل پلاستیک، نوع شکست و غیره، نقاط ضعف سازه ی مورد نظر را شناسایی کرده و با اتخاذ یک روش مقاوم سازی مناسب به رفع آن پرداخت. در این مقاله، برای مقاوم سازی با سیستم ژاکت بتنی و در نظر گرفتن اثرات آن روی رفتار غیرخطی اعضا و متعاقباً سازه های بتنی، مدلی غیرخطی ارائه شده است. با صحت سنجی و تطابق مناسب این مدل با نتایج آزمایشگاهی، قابلیت اتکا به مدل پیشنهادی اثبات می شود. در انتها، به منظور بررسی عملکرد سازه های بتنی قبل و بعد از مقاوم سازی با سیستم ژاکت بتنی، یک قاب بتنی طراحی شده توسط آیین نامه های قدیمی که در آن جزئیات لرزه ای در نظر گرفته نشده، توسط سیستم ژاکت بتنی مقاوم سازی شده است. پارامترهایی نظیر رابطه ی بار-تغییرمکان، عملکرد لرزه ای و الگوی خرابی مطابق با نقطه ی عملکرد و حداکثر تغییرشکل جانبی قبل و بعد از مقاوم سازی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است که نتایج حاصل از تحلیل های استاتیکی غیرخطی (پوش آور)، تأثیر سیستم مقاوم سازی مذکور در بهبود رفتار سازه در تمامی ترم های یاد شده را اثبات میکنند.
