مریم مهاجرانی

صرع یکی از معمول ترین اختلالات نورولوژیکی در نظر گرفته می شود. یکی از دلایل صرع، استرس اکسیداتیو است. استرس اکسیداتیو سبب آسیب و مرگ سلولی از طریق اکسیداسیون لیپیدها، نوکلئیک اسید و پروتئین ها می گردد. علاوه بر این، استرس اکسیداتیو سبب آسیب حافظه فضایی می گردد. پرگابالین برای درمان صرع، درد های نوروپاتیک و بیماری اضطرابی عمومی مورد استفاده قرار می گیرد که دارای اثرات جانبی بوده و نیمه عمر زیستی پایینی دارد. امروزه باکمک نانوتکنولوژی، نیمه عمر داروها در بافت مغز را می توان افزایش داد. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات نانوذرات آهن حامل پرگابالین بر روی آنزیم های آنتی اکسیدانی، یادگیری و حافظه فضایی در مدل تجربی موش های مبتلا شده به صرع بود. در این مطالعه موش های نر نژاد NMRI به چهار گروه به صورت تصادفی به گروه های بیمار، پرگابالین و نانوذرات مغناطیسی حامل پرگابالین تقسیم شدند. موش ها مداخلات مربوط را به صورت داخل صفاقی، ده روز قبل از تزریق پنتیلن تترازول دریافت نمودند و تزریق آن ها یک ساعت پیش از تزریق پنتیل تترازول نیز ادامه یافت. مدل کیندلینگ شیمیایی با تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول (5/36 میلی گرم برکیلوگرم) هر یک روز در میان القا شد. رفتار تشنجی موش ها به مدت 20 دقیقه پس از هر تزریق مورد بررسی قرار گرفت. تست ماز آبی موریس برای سنجش یادگیری و حافظه فضایی حیوانات استفاده شد و سپس پارامترهای آنتی اکسیدانی بافت مغز مورد ارزیابی قرارگرفت. نتایج آنالیز آنزیم های آنتی اکسیدانی بافت مغز، افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز در گروه نانوذرات حامل پرگابالین( 12/0 ± 48/4) نسبت به گروه بیمار( 027/0 ± 36/1 )، افزایش فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در گروه نانوذرات حامل پرگابالین( 97/1 ± 88/45) نسبت به گروه بیمار( 45/0 ± 25/20 ) وکاهش سطح مالون دی آلدهید در گروه نانوذرات حامل پرگابالین( 73/1 ± 9/425) نسبت به گروه بیمار( 98/1 ± 9/619 )، را نشان داد. علاوه بر این، حداکثر مرحله تشنج و مدت تشنجات تونیک کلونیک در گروه دریافت کننده نانوذرات حامل پرگابالین نسبت به گروه سالین کاهش یافت. داده های ماز آبی موریس نشان داد که در گروه دریافت کننده نانوذرات حامل پرگابالین نسبت به گروه بیمار، حضور موش ها در ربع هدف و سرعت شنای حیوان افزایش و میانگین زمان رسیدن به سکو و مسافت پیموده شده،کاهش یافت. نتایج