چکیده در مباحث مدیریت گسترش کالبدی شهرها، تراکم از موضوعات و مفاهیم اساسی است. زیرا اکثر راهبردهای مدیریت رشد شهری به افزایش تراکم درون محدوده ی شهرها به عنوان ابزاری جهت کنترل رشد کالبدی در مناطق پیراشهری و سیاستی جهت جلوگیری از پراکنده رویی تاکید می کنند. ابزارها و سیاست های مختلفی جهت افزایش و بیشینه سازی تراکم شهری وجود دارد. یکی از این سیاست ها استفاده از منطقه بندی شناور است. زیرا با توجه به انعطاف پذیری و ظرفیت تراکمی که در داخل محدوده ی شهرها ارائه می دهند، امکان بیشینه سازی تراکم را فراهم می آورند و از تقاضا برای ساخت و ساز در نواحی پیراشهری می کاهد. با آگاهی از این مهم، هدف از انجام این پژوهش، سنجش اثرات سیاست بیشینه سازی تراکم شهری بر مصرف زمین در نواحی پیراشهری می باشد. پژوهش حاضر از نظر ماهیت پژوهشی کاربردی و از نظر هدف، توصیفی-تبیینی است. این پژوهش از حیث جمع آوری داده ها مطالعه اسنادی و تحلیل داده های ثانوی است. در این پژوهش میزان مصرف زمین در دوره ی 1382-1396 در محدوده های پیراشهری دو شهر بابلسر (با تراکم شناور) و نوشهر (با تراکم سنتی) با استفاده از تصاویر ماهواره ای لندست، سنتینل، تصاویر گوگل ارث و نقشه های 1:25000در نرم افزار Envi و Arcmap تهیه شده اند. بر اساس یافته های پژوهش، مساحت کاربری مسکونی ساخته شده طی دوره 1382-1396 در حوزه ی پیراشهری بابلسر بسیار کمتر از مساحت کاربری مسکونی ساخته شده طی همین دوره در حوزه پیراشهری نوشهر است. همچنین مطالعات جمعیتی بیانگر نرخ رشد جمعیت روستایی بالاتر محدوده مورد مطالعه نوشهر نسبت به بابلسر و در عین حال نرخ رشد جمعیت شهری بالاتر بابلسر نسبت به نوشهر می باشد. در نتیجه ی یافته های پژوهش و تحلیل ها می توان بیان کرد که اجرای سیاست بیشینه سازی تراکم شهری (درقالب منطقه بندی شناور) در شهرها، باعث کاهش مصرف زمین در نواحی پیراشهری شهرهای مورد مطالعه می شود.
