زمینه و هدف: مناظر بومی در گذر زمان با مداخلات جوامع بومی در بستر طبیعی شکل گرفته اند و واجد ویژگی های خاص بومی منطقه هستند. راهکارهای اقلیمی، بهرهگیری از مصالح بومآورد و مانند آنها در توسعه سکونتگاهها در این مناظر مشهود است اما تاکنون مشخص نگردیده است که الگوی توسعه این خدمات با الگوهای بستر طبیعی این مناظر تا چه میزان مطابقت دارند. از اینرو پژوهش حاضر در راستای تحلیل میزان انطباق پذیری این الگوها با بهرهگیری از رویکرد اکولوژی منظر و طراحی اکولوژیکی شکل گرفتهاست. روش بررسی: این پژوهش از روش تحقیق کیفی با بهرهگیری از رویکرد استنتاجی و تحلیل نمونههای موردی مناظر بومی در ایران (منظر بومی ماسوله، کندوان، ابیانه و اورامان تخت) بهره بردهاست. یافتهها: یافتهها نشان میدهد که الگوهای توسعه خدمات شهری اعم از معابر عمومی، سکونتگاهها و مانند آنها با الگوی رشد بستر مناظر بومی مورد مطالعه در هستههای اولیه شکلگیری منطبق میباشد. بحث و نتیجهگیری: نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که در مداخله در مناظر بومی جهت طراحی و مرمت در گام نخست باید به شناسایی الگوی پایه بستر طبیعی پرداخت تا از این رهگذر نوع آشفتگیهای حادث گردیده در الگوهای طبیی بستر در گذر زمان را شناسایی گردد. در نهایت طراح با تأکید بر نتایج بهدستآمده نوع و چگونگی مداخله را بهگونهای تعیین نمایند که از یکسو موجبات مرمت الگوها و ساختار اکولوژیکی منظر را فراهم آورد و از سویی دیگر با ارایه راهکارهای طراحی اکولوژیکی در انطباق پذیری توسعه انسانی با الگوهای طبیعی منظر بکوشد.
