بازشوها به عنوان یک عنصر معماری که مهم ترین نقش را در تزئین و زیباسازی بنا دارند، شکل، اندازه و موقعیت آنها به ویژگی های محیط طبیعی مانند اقلیم، منظر، جنس مصالح و نوع سازه بستگی دارد. از ویژگی های اساسی آنها می توان به تأمین نور، تهویه طبیعی فضای داخل و ارتباط فضای درون و بیرون اشاره کرد. از نمونه های عالی اینگونه بازشوها می توان به شباک ها و روزن ها در معماری گذشته ایرانی اشاره کرد که متأسفانه شاهد حذف آنها در معماری معاصر می باشیم. از طرفی با افزایش آلودگی های زیست محیطی و پدیده گرمایش جهانی، کیفیت هوا کاهش یافته و استفاده از هوای بیرون به منظور تهویه طبیعی در اکثر بناها غیر ممکن و برای سلامتی انسان تهدید کننده می باشد. لذا به منظور بهبود کیفیت هوا در مراکز شهری، استفاده از پوشش های گیاهی و میکروارگانیسم های زنده به عنوان یک راه حل متداول، افزایش یافته است. این مطالعه با هدف طراحی بازشو به منظور بهبود تهویه طبیعی در بناهای بلند مرتبه، ابتدا هندسه و تناسبات بازشوهای متداول معماری گذشته ایران را بررسی می کند تا از ویژگی های هنری آن در طراحی بازشو امروزی بهره جوید؛ سپس با بررسی میکرو ارگانیزم ها و دسته بندی قابلیت آنها در بهبود کیفیت هوا، الگویی برای طراحی بازشو ارائه خواهد کرد.
