آموزش یا در معنای گسترده تر تعلیم و تربیت به قدمت بشریت است و به طور تناقض گونه ای همانقدر کهنسال است که جوان (تاردیف و گوتیه، 2005، ترجمه مشایخ، 1394). فعالیت های برنامه درسی نیز یکی از مولفه های اساسی نظام های تعلیم و تربیت است و تاریخی بسیار طولانی دارد. در واقع می توان گفت تاریخ برنامه درسی و تاریخ تعلیم و تربیت از یکدیگر قابل تمیز و تفکیک نیستند (مهرمحمدی، 1393). گودلد نیز معتقد است عمل برنامه درسی دارای تاریخی بس طولانی است، لیکن عمل شناسی برنامه درسی پدیده ای متعلق به قرن 20 است (گودلد، 1994؛ نقل از مهرمحمدی، 1393، ص55). با این وجود می توان گفت جنبه های مختلفی از طراحی برنامه درسی در بستر تاریخ غیررسمی و رسمی این رشته شکل گرفته است. قدیمی ترین شکل سازماندهی برنامه درسی برنامه هایی است که با تکیه بر موضوع های درسی و قلمروهای علمی شکل گرفته است. این برنامه ها شیوه سنتی سازماندهی برنامه درسی هستند (احمدی و مهرمحمدی، 1380). تاکید بر موضوعات درسی از آن جهت است که صاحب نظران آنها را به عنوان میراث فرهنگی آدمیان در نظر دارند و فراگیری آنها را اقدامی اساسی برای پیشرفت تمدن ها می دانند (کلاین، 1978؛ نقل از مهرمحمدی، 1393، ص176).
