برنامه درسی، مهمترین عنصر تشکیلدهنده ی نظام تعلیم و تربیت و قلب این نظام است که همانند بسیاری از رشته های علوم انسانی، دارای تاریخچه ای غیر مدون است و از سالیان بسیار دور تا سال های اخیر را در بر می گیرد؛ امّا، پیشینه ی علمی و مدّون آن چندان طولانی نیست و پژوهش های انجام پذیرفته، حاکی از وجود دیدگاه ها و رویکردهای مختلفی در این حوزه است. برنامه درسی به طور ضمنی در برنامه های تربیتی تمامی جوامع دارای تمدن وجود داشته؛ اما به عنوان یک حوزه ی مطالعاتی، در سال 1918 – سالی که در آن فرانکلین بوبیت نخستین کتاب با عنوان برنامه درسی را به چاپ رساند – هویّت یافت و بسان یک قلمرو معرفتی از حوزه های تخصصی تعلیم و تربیت به رسمیت شناخته شد. سردرگمی ها، ابهام ها و تردیدهایی در حوزه ی فعالیت، حدود و ثغور، ماهیت و ابعاد برنامه درسی وجود دارد که تا حد زیادی به ماهیت جامعه در حال تحول امروزین نیز بر می گردد. برنامه درسی ریشه در تعاملات و فعالیت های اجتماعی دارد. جوامع امروزی، جوامعی پویا و در حال تحول هستند که عدم قطعیت، ابهام و سردرگمی در حوزه های مختلف این جوامع موج می زند؛ از این رو جای تعجب نیست که برنامه درسی نیز چنین ویژگی هایی را منعکس کند (اورنشتاین و هانکینز،1997). ماهیت رشته برنامه درسی به گونه ای است که نمی توان انتظار پاسخ های دقیق و قطعی را از مطالعه مباحث و ابعاد مختلف برنامه درسی داشت، بلکه هدف اصلی از مطالعه ی برنامه درسی، افزایش درک و فهم ما از پیچیدگی ها و تغییراتی است که در پارادایم های موجود در این قلمرو اتفاق می افتد.
