مدتهاست روان شناسان بالینی که با افراد دارای اختلال طیف اوتیسم کار می کنند، بیان داشته اند که شاهد وجود علائم سایر اختلالات روانپزشکی در مبتلایان به اتیسم هستند. یکی از مهم ترین این اختلالات همراه با اتیسم، اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی (ADHD) است. تا قبل از انتشار نسخه اخیر کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (ویراست پنجم) که در سال 2013 منتشر شد، علی رغم همبودی معنادار ADHD و اختلال طیف اتیسم، تشخیص همزمان این دو اختلال در افراد مجاز نبود. مطالعات نشان داده اند که 50 تا 70 درصد کودکان با اختلال طیف اتیسم ملاک های تشخیصی اختلال ADHD را نیز دارند. درمجموع تا حدود نصف کودکانی که اختلال طیف اوتیسم دارند ممکن است علائم معیارهای تشخیصی اختلال ADHD را هم داشته باشند. پژوهش ها بر عوامل علت شناختی ژنتیک مشترک تاکید می کنند. زمانی که اختلال ADHD با اختلال طیف اتیسم همراه می شود، پیامدهایی همچون، افزایش شدت اختلال، افزایش مشکلات روانشناختی، کاهش کیفیت زندگی و بدتر شدن پیش آگهی اختلال طیف اتیسم را به دنبال خواهد داشت (1).
