مژگان معمار مقدم

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره راه رفتن با دستورالعمل کانون توجه بیرونی بر تعادل و حافظه ی کلامی نابینایان بود. در این پژوهش 20 نفر نابینای مادرزاد که بین دامنه سنی 12 تا 16 ساله بودند. پس از تکمیل فرم رضایت نامه، 10 نفر در گروه تجربی و 10 نفر در گروه کنترل به طور داوطلبانه انتخاب شدند. در مرحله ی پیش آزمون ابتدا آزمون های تعادل ایستا، تعادل پویا و حافظه فراخنای وکسلر گرفته شد. برای انجام آزمون تعادل ایستا و پویا از دستگاه فوت اسکن جهت ثبت مرکز فشار استفاده شد. همچنین از آزمون حافظه فراخنای وکسلر برای سنجش حافظه کوتاه مدت شرکت کنندگان استفاده شد. سپس 10 نفر گروه تجربی طی 6 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه به تمرین راه رفتن همراه با دستورالعمل های شنیداری بیرونی به تمرین پرداختند؛ و گروه کنترل در این مدت تمرین هدف داری را دنبال نکرد. مجدداً در مرحله ی پس آزمون تمامی این آزمون ها تکرار گردید. یافته ها: نشان داد که تأثیر یک دوره ی شش هفته ای تمرینات راه رفتن با استفاده از دستورالعمل کانون توجه بیرونی بر تعادل ایستا و پویای نابینایان معنادار نبود