مژگان معمار مقدم

اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلال های رشدی- عصبی دوران کودکی است. پنجمین راهنمای تشخیصی و آماری انجمن روان پزشکی آمریکا (DSM-5) این اختلال را به عنوان الگوی پایدار نارسایی توجه و تکانش گری/ فزون کنشی شرح می دهد که دارای سه زیر نوع غلبه با نارسایی توجه (ADHD-I)، غلبه با فزون کنشی/ تکانش گری (ADHD-H) و نوع ترکیبی (ADHD-C) هست (1). این بیماری در حدود 3 تا 5% کودکان سن مدرسه را شامل می شود و نتایج پژوهش ها نشان داده اند که پسران 3 تا 7 برابر بیشتر از دختران به این اختلال مبتلا می شوند. این اختلال در 60 تا 80% این افراد تا دوران نوجوانی و بزرگ سالی ادامه دارد و با شکست تحصیلی/ شغلی، روابط ضعیف، اضطراب، افسردگی، پرخاشگری، قانون شکنی، جرم و جنایت، سوءمصرف مواد و مشکلات زناشویی ارتباط دارد (2،3). ADHD یک وضعیت بالینی ناهمگن است که در آن برخی از علائم با یکدیگر هم پوشانی دارند. یکی از مشکلاتی که برخی از کودکان مبتلابه ADHD از آن رنج می برند، مشکلات هماهنگی حرکتی است که به آن اختلال هماهنگی رشد (DCD) گفته می شود (4). مشخصه اصلی DCD، شامل اختلال در سطح اجرای مهارت های حرکتی است که به طور قابل توجهی از سن و توانایی های هوشی کودک پایین تر است. این اختلال تأثیر منفی بر فعالیت های روزانه فرد دارد، به طوری که اصطلاحاً به این افراد "دست وپا چلفتی" گفته می شود (5). همچنین اختلال ها حرکتی باعث ایجاد عملکرد ضعیف در فعالیت بدنی و یادگیری مهارت های حرکتی جدید و کاهش اعتمادبه نفس و ارتباطات اجتماعی می شود و یا مشکلاتی در تحصیل همانند مهارت های ضعیف در نوشتن می گردد که در صورت عدم توجه و رسیدگی سراسر زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می دهد (4،5). شیوع مشکلات حرکتی در کودکان مبتلابه ADHD در حدود 52% گزارش شده است (4).