مقدمه و هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر خودگفتاری آموزشی بر مدت چشم ساکن و دقت دارت بازان مبتدی انجام گرفت. روش شناسی: بدین منظور 30 دانشجوی پسر مبتدی در ورزش دارت بطور داوطلبانه با دامنه سنی 19 تا 25 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه خودگفتاری آموزشی و کنترل قرار گرفتند. مطالعه شامل مراحل پیش آزمون- مداخله- یادداری بود. در مرحله پیش آزمون شرکت کنندگان به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند و اطلاعات سیستم بینایی با استفاده از دستگاه ردیابی چشم ثبت گردید. در مرحله مداخله، شرکت کنندگان هر دو گروه در دو جلسه و هر جلسه اقدام به پرتاب 60 دارت می نمودند. در پایان هر جلسه شرکت کنندگان 10 دارت را به عنوان عملکرد پرتاب می کردند. در این مرحله به گروه خودگفتاری آموزشی دستورالعمل های آموزشی مبتنی بر پرتاب دارت ارائه می شد، در حالیکه گروه کنترل هیچ دستورالعملی دریافت نمی کرد. مرحله یادداری 24 ساعت پس از جلسه آخر مداخله اجرا گردید و شرکت کنندگان مجددا اقدام به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند و اطلاعات سیستم بینایی آن ها همزمان ثبت گردید. داده ها به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و تحلیل کوواریانس یکراهه در سطح معناداری 05/0 تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که خودگفتاری آموزشی بر افزایش دقت پرتاب دارت، افزایش طول دوره چشم ساکن تاثیر معنی داری داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده از این تحقیق میتوان اینطور فرض کرد که مکانیسم اساسی توجه در خودگفتاری، دوره چشم ساکن است و این خودگفتاری آموزشی می تواند به عنوان یک ابزار موثر در آموزش چشم ساکن استفاده شود.
