هدف پژوهش حاضر بررسی میزان تحلیل رفتگی و رابطه ی آن با هدف مداری در ورزش و شایستگی ادراک شده در نوجوانان شهرستان سوادکوه بود. این پژوهش از نوع کاربردی و به صورت توصیفی مقطعی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل نوجوانان دانش آموز پسر و دختر 13 تا 16 ساله مدارس شهرستان سوادکوه در سال تحصیلی 1400-1401بودند که تعداد 302 نفر (141 نمونه دختر و 161 نمونه پسر) به شیوه در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شده بودند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه 15 سوالی تحلیل رفتگی ورزشکاران رادیک و اسمیت (2001)، پرسشنامه 10 سوالی هدف مداری در فعالیت بدنی پتریک و مارکلند (2008) و پرسشنامه 9 سوالی خود توصیفی Marsh(شایستگی حرکتی ادراک شده) (1992) است. پرسشنامه ها دارای روایی و پایایی بالایی هستند و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب به صورت 91/0، 89/0 و 88/0 بدست آمد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، و آمار استنباطی (ضریب همبستگی و آزمون رگرسیون چند متغیره) در نرم افزار آماری SPSS نسخه 26 در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. نتایج حاصل این بررسی اینگونه نشان داد که در نوجوانان 13 تا 16 ساله شهرستان سوادکوه تحلیل رفتگی قابل توجهی در سه جنبه ی حس کاهش اجرا ، واماندگی جسمانی- هیجانی و کاهش ارزشمندی دیده نشد. به عبارت دیگر سطح تحلیل رفتگی در نوجوانان 13 تا 16 ساله شهرستان سوادکوه پایین می باشد؛ همچنین رابطه منفی و معناداری بین تحلیل رفتگی، هدف مداری و شایستگی ادراک شده نوجوانان 13 تا 16 سال در دو بعد هدفمداری تکلیف محور و هدفمداری خودمحور وجود دارد؛ همچنین متغیر تحلیل رفتگی نوجوانان 13 تا 16 ساله شهرستان سوادکوه توسط متغیر هدفمداری پیش بینی می شود و متغیر شایستگی ادراک شده در این پیش بنی نقش معناداری نداشته است. یافته های پژوهش نشان از این داشته که سطح تحلیل رفتگی نوجوانان شهرستان سوادکوه پایین می باشد و همچنین بین هدفمداری و شایستگی ادراک شده و تحلیل رفتگی رابطه منفی و معناداری وجود دارد اما تنها هدف مداری در مدل رگرسیونی توانایی پیش بینی تحلیل رفتگی را دارد.
