مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر خودگفتاری آموزشی بر تغییرات چشم ساکندقت دارت بازان مبتدی انجام گرفت. بدین منظور 30 دانشجوی پسر مبتدی در ورزش دارت با دامنه سنی 19 تا 25 سال به صورت تصادفی در دو گروه خودگفتاری آموزشی و کنترل قرار گرفتند. مطالعه شامل مراحل پیش آزمون- مداخله- یادداری بود. در مرحله پیش آزمون شرکت کنندگان به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند و اطلاعات سیستم بینایی با استفاده از دستگاه ردیابی چشم و سیستم مغزی آن ها توسط دستگاه بیوفیدبک همزمان ثبت گردید. در مرحله مداخله، شرکت کنندگان هر دو گروه در دو جلسه و هر جلسه اقدام به پرتاب 60 دارت می نمودند. در پایان هر جلسه شرکت کنندگان 10 دارت را به عنوان عملکرد پرتاب می کردند. در این مرحله به گروه خودگفتاری آموزشی دستورالعمل های آموزشی مبتنی بر پرتاب دارت ارائه می شد، در حالیکه گروه کنترل هیچ دستورالعملی دریافت نمی کرد. مرحله یادداری 24 ساعت پس از جلسه آخر مداخله اجرا گردید و شرکت کنندگان مجددا اقدام به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند و اطلاعات سیستم بینایی و سیستم مغزی آن ها همزمان ثبت گردید. داده ها به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و تحلیل کوواریانس یکراهه تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودگفتاری آموزشی بر افزایش دقت پرتاب دارت، افزایش طول دوره چشم ساکن تاثیر معنی داری داشت.
