در ورزش مسئله افزایش عملکرد و اجرای روان یکی از دغدغه های اصلی ورزشکارن است به همین جهت زیکزن تیمیهالی (1975) می گوید روان انجام دادن مهارت ها، تنها زمانی ممکن است که توجه کامل به عوامل مختلف مرتبط با اجرای مهارت معطوف می شود. هنگامی که توجه به شدت به فعالیت دوخته می شود و نیروی روانی در سطح بالایی است، ورزشکاران گاهی گزارش داده اند حالت های اگاهانه از هوشیاری دارند در این هنگام به نظر می رسد ورزشکار احساس می کند توانایی مطلقی دارد و حرکات روان انجام می شود و این زمانی اتفاق می افتد که فقط به هواس حواس خود توجه کنید. در بسیاری از پژوهش ها مشخص شد در ورزش، توجه و توجه انتخابی ( تمرکز بر روی عناصر مرتبط یک فعالیت) و توجه پایدار (تمرکز در طی یک مدت زمان طولانی) و داشتن آگاهی در بسیاری از مواقع لازم است. و بسیاری از ورزشکاران گزارش کرده اند که نداشتن تمرکز و توجه در طول مسابقه، مشکلات بسیاری را برای آنها به وجود آورده است. معمولاً مشکلات توجه ناشی از عواملی است که ماهیت خارجی یا داخلی دارند که برخی شامل حالات ذهنی درونی، افکار و نگرانی ها است (واینربرگ و گلد 2007) . 2007) علوم عصب شناختی انواع مختلفی از توانایی های توجهی را از هم متمایز نموده اند که دو شکل عمده آن شامل ظرفیت توجه برای یک دوره طولانی نسبت به شی ء (توجه پایدار) و توانایی بازداری فرآیند فکر، هیجان یا احساس (توجه انتخابی) است. که طبق تعریف توجه پایدار حفظ گوش به زنگی در ورای زمان است (بی شاپ و دیگران ،2004).
