رابطه مربی _ ورزش کار اغلب مهم ترین و تاثیرگذارترین رابطه ای است که یک ورزش کار جوان تجربه می کند. تا جایی که در حیطه کودکان، ورزش کار نخبه ممکن است مربی را مهم تر از والدین خود بداند. زمانی که کودکان در رده های ورزشی بالا می روند، رابطه با مربی مهم تر نیز می شود، چون مربی قدرت تصمیم گیری در مورد مسیر حرفه ای ورزشی آن ها را دارد. رابطۀ نامتوازن مربی_ورزشکار و قدرت مربی برای تصمیم گیری در زندگی ورزشی نوجوان می تواند زمینه بهره برداری و سوء استفاده عمدی یا غیر عمدی مربی را فراهم آورد. یکی انواع شایع سوء استفاده در عرصه ورزش، سوء استفاده عاطفی است. سوء استفاده عاطفی الگویی تکراری از رفتارهای غیر تماسی عمدی در رابطۀ انسان ها است که برای سلامت عاطفی، شناختی یا جسمی فرد سوء استفاده شونده مضر است. مهم است که بدانیم برای اینکه رفتار به عنوان سوء استفاده تعریف شود، باید پایدار بوده و در طی مدت زمانی طولانی تکرار شود. در همین راستا رفتارهای سوء استفاده عاطفی تحت دوازده عنوان: تحقیر کردن، فریاد زدن، مخالفت کردن، منزوی کردن، تهدید کردن، نادیده گرفتن یا انکار توجه و محبت، القا احساس گناه، سرزنش کردن، بی اعتبار سازی، ناسزا گویی، انتقاد کردن و تمسخر کردن طبقه بندی شدند. مشخص شده است که سوء استفاده عاطفی می تواند با مجموعه ای از پیامدهای بلند مدت از جمله افسردگی، رفتار خوردن ناسازگارانه، اضطراب، کناره گیری اجتماعی، عزت نفس و خودکارآمدی پایین در ارتباط باشد که درموارد شدیدتر، نتیجۀ ثانویۀ شرایط فوق، احتمالا خود آزاری و خودکشی است. علیرغم مشاهدۀ مکرر مواردی از سوء استفاده عاطفی، در ایران هنوز آماری از این رفتار در ورزش در دست نیست. با توجه اهمیت این موضوع و اثرات سوء آن بر روی ورزشکاران و به خصوص ورزشکاران پایه، ضروری به نظر می رسد تا در این حیطه زمینه یابی شود.
