شیوه تدفین زرتشتیان، شیوه ای خاص و متفاوت با دیگر مذاهب است که از نظر راهبردی و هدف در بیشتر ادوار و مکان-های مختلف جغرافیایی رعایت شده، اما در شیوه اجرا تفاوت هایی در آن حاصل شده است. این تفاوت ها، انعکاس دهنده تحولات محیطی، فرهنگی و اجتماعی زرتشتیان در طول این سده ها است. از این رو بررسی روند این تغییرات می تواند به درک بهتری از جوامع زرتشتی در طول دوره اسلامی منجر شود. شیوه ی استفاده شده در این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش، میدانی بوده و نحوه گردآوری داده ها نیز اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که برای زرتشتیان ایرانی و پارسیان هندی، نیالودن عناصر طبیعی و در معرض خورشید قرار دان جسد، مهم ترین اصل آیینی محسوب می گردد. آنان برای حفظ این سنت، در شرایط مختلف فرهنگی، اجتماعی، زمانی، محیطی و ... بناهایی متناسب با عقیده خود بر پا داشته اند. اما با شروع مدرنیسم و وضعیت پیچیده نظام های کلان شهری در اواخر سده بیستم میلادی، جامعه زرتشتی، به خصوص زرتشتیان ایران با این موج همراه شدند و مناسبات اجتماعی را به اجرای سنت های کهن، از جمله شیوه تدفین ترجیح دادند.
