شهر سوخته بعنوان یکی از بزرگترین استقرارهای دوران مفرغ در جنوب شرق ایران می تواند بینش ما را نسبت به تولیدات صنعتی و سنتی عصر مفرغ از یک سو و نگرش و تبلور هنر و فرهنگ این دوران با ترسیم نقوش بر روی ظروف سفالین از سوی دیگر تکامل بخشد. نقوش گیاهی و جانوری موجود بر روی سفالینه های سیستان وبلوچستان با گذشت هزاران سال هنوز در زندگی مردمان منطقه ساری و جاری است به گونه ای که می توان گفت داستان مصور سفالینه ها را مردم به خوبی می دانند. و خلاقیت هنرمندانه سفالگر آن زمان هنوز در سوزندوزی،گلیم، قالی و سفال های کلپورگان جریان دارد. نقوش حیوانی و گیاهی هر کدام با نماد ها و مفاهیم خاص صرفا به عنوان تزیین نبوده است. تعداد قابل توجه ظروف سفالی با انواع خوراکی ها در قبور به همراه متوفی ،خود گواه این است که این ظروف با این نقوش گفتنی های بسیاری را در دل خود جای داده است. در این نوشتار سعی شده است با استفاده از قصه های فولکلور و اعتقادات و باورهای مردم سیستان و بلوچستان در کاشت بعضی از درختان و نگهداری جانوران منطقه به تحلیل نقوش بپردازیم. چرا که اگاهانه و استادانه با رعایت عناصر بصری و ترکیب بندی زیبا و تنوع نقوش و جانوری به تزیین بدنه و داخل ظروف پرداخته است. بعضی از نقوش گیاهی و جانوری با ترکیب بندی خاص می تواند بیان کننده داستانی از فرهنگ خود و آرمان های آن جامعه پیشرفته باشد یا به نوعی می توان گفت که تصویری از قصه های مطرح آن دوران بوده که بر روی ظروف نقش گردیده اند. که امروزه در داستان های فولکلور سیستان و بلوچستان این عناصر به عنوان شخصیت های اصلی قصه ها بیان می شود. آنچنان که که داستان های خوب و بد زندگی مردم در نقاط مختلف دنیا در هنر،ادب و فرهنگشان به تصویر کشیده شده اند.
