کوه خواجه سیستان به عنوان تنها برجستگی دشت سیستان همواره از تقدس و جایگاه ویژهای در ادیان مختلف از جمله زرتشتی، مسیحی و اسلام و هم چنین در فرهنگ بومی مردم منطقه برخوردار بوده است. این ویژگیها باعث گردیده که بر خلاف دسترسی دشوار به آن به دلیل وجود دریاچه هامون در پیرامون آن، همواره در ادوار مختلف زمانی مورد سکونت گروهها و جماعات انسانی قرارگیرد یا از آن به عنوان یک مکان مقدس برای تدفین و زیارتگاه استفاده شود. اهمیت این محل با توجه به آنچه ذکر گردید، نیاز به بررسی و تحقیق در این زمینه را کاملاً ضروری میسازد. خصوصاً که هیچ گونه پژوهشی تاکنون بر روی قبور و آرامگاه های این محل صورت نگرفته و از سوی دیگر کوه خواجه فقط از نظر کاخ و آتشکدهی آن که متعلق به دوره ی پیش از اسلام میباشد، در باستان شناسی ایران شناخته شده است. از این رو طی بررسی میدانی و پیمایشی که در این محل صورت گرفت، تعداد کثیری قبر و آرامگاه در سطح و دامنه های آن شناسایی گردید که همه متعلق به دوره ی اسلامی میباشند. آرامگاههای کوه خواجه به دو دسته ی تخریبی و سالم تقسیم میشوند. مقابر موجود بر روی کوه نیز از لحاظ ساختاری و مصالح به سه دسته تقسیم میگردند که عبارتند از: پشته های سنگی نامنظم، گورهای سنگ چین منظم و گورهای خشتی. شواهد باستان شناسی حاکی از آن است که در دوره ی اسلامی میانه و متاخر، مسلمانان از این کوه و دامنه های آن با اهداف مختلف استفاده کرده اند.
