ملیحه سادات عطری

سیلیبینین (C25H22O10)، که به عنوان سیلیبین نیز شناخته می شود، ماده فعال اصلی سیلیمارین، عصاره استاندارد خار مریم است. سیلیبینین جزء اصلی سیلیمارین است و حدود 50 تا 60 درصد آن را تشکیل می دهد. سیلیبینین خاصیت آنتی اکسیدانی قوی دارد و در طیف گسترده ای از بیماری های کبدی و انواع سرطان ها مورد استفاده قرار می گیرد. سیلیبینین به دو دلیل دسترسی زیستی ضعیفی دارد، اولا ساختار چند حلقه ای بزرگی دارد که با انتشار ساده جذب نمی شود و ثانیا امتزاج پذیری ضعیفی با روغن ها و سایر چربی ها دارد که توانایی آن برای عبور از غشای خارجی غنی از چربی انتروسیت های روده کوچک را به شدت محدود می کند. اتصال به یک سیستم تحویل مناسب می تواند حلالیت سیلیبینین را افزایش دهد، انتقال آن را ساده کند، از تخریب محافظت کند و فراهمی زیستی آن را افزایش دهد. آلفالاکتالبومین یک پروتئین کوچک کروی می باشد که در شیر موجود است و جایگاه پیوندی برای لیگاندهای هیدروفوب دارد. آلفالاکتالبومین به عنوان یک پروتئین در دسترس، کاندیدای مناسبی برای حمل مواد فعال زیستی است. در این مطالعه تعامل سیلیبینین با آلفالاکتالبومین گاوی با روش طیف سنجی مرئی-فرابنفش و فلورسانس بررسی شد و پارامترهای ترمودینامیکی بر اساس معادله وانت هوف برای تعیین انواع برهمکنش‌های درگیر محاسبه شده‌اند. تست آنتی اکسیدانی DPPH به منظور مقایسه قدرت آنتی اکسیدانی سیلیبینین آزاد با سیلیبین پیوند شده به آلفالاکتالبومین انجام شد. در نهایت IC50 نمونه ها محاسبه گردید. بررسی اندازه و پتانسیل زتا آلفالاکتالبومین و کمپلکس سیلیبینین-آلفالاکالبومین توسط تست DLS انجام شد. مطالعات داکینگ مولکولی برای بررسی جایگاه اتصال و انرژی پیوند در برنامه اتوداک و مطالعات داینامیک مولکولی برای بررسی پایداری کمپلکس توسط برنامه گرومکس انجام شد. مطالعات طیف سنجی مرئی‌- فرابنفش نشان داد که فرآیند برهمکنش خود به خود است و پیوند هیدروژنی و نیروهای واندروالسی نقش اصلی را در اتصال بازی می‌کنند. مقدار ΔG بدست آمده از طیف سنجی فلورسانس برابر 401/23- کیلوژول بر مول بود. نتایج بدست آمده از تست DPPH نشان می دهد که با افزایش غلظت سیلیبینین از 82/4 تا 36/72 μg/ml در هر دو حالت (هم به صورت آزاد و هم به صورت ترکیب شده با پروتئین) فعالیت آنتی اکسیدانی افزایش می یابد. در مقایسه با سیلیبینین ترکیب شده با پروتئین، سیلیبینین آزاد عملکـرد ضعیف تری در ارتباط با مهار رادیکالهای آزاد داشت. سیلیبینین آزاد و کمپلکس سیلیبینین-آلفالاکالبومین به ترتیب دارای IC50، 70/24، 59/10 μg/ml بود، کمپلکس سیلیبینین-آلفالاکالبومین در مقایسه با سیلیبینین آزاد فعالیت آنتی اکسیدانی بیشتری دارد، که این فعالیت نسبت به ویتامین ث کمتر می باشد. نتایج DLS نشان داد که قطر کمپلکس آلفالاکتالبومین-سیلیبینین، در حضور سیلیبینین با نسبتهای مولی 1، 3 و 5 برابر آلفالاکتالبومین به ترتیب برابر 8/198، 8/284 و 594 نانومتر است و پتانسیل زتا کمپلکس آلفالاکتالبومین-سیلیبینین به ترتیب7/83-، 6/43-، 9/15- میلی ولت است. اندازه کمپلکس حاصل بسیار بزرگتر از پروتئین است که این تغییر ممکن است نتیجه کپسوله شدن سیلیبینین در آلفالاکتالبومین و همچنین برهمکنش پروتئین-پروتئین باشد. انرژی اتصال بدست آمده از مطالعات داکینگ 28/24- کیلوژول بر مول بود. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که پیوند هیدروژنی و برهمکنش آبگریز نقش اصلی را در اتصال سیلیبینین به پاکت آبگریز آلفالاکتالبومین ایفا می کنند. اسیدآمینه های Thr33، Tyr103، Glu49، Asn56، His32، Val99، Asn44 ، Asn102 از پاکت آبگریز آلفالاکتالبومین با سیلیبینین در تعامل هستند. نمودار RMSD به‌دست‌آمده از کمپلکس آلفالاکتالبومین-سیلیبینین و آلفالاکتالبومین به عنوان مرجع نشان می‌دهد که کمپلکس پس از 30 نانوثانیه نسبتاً پایدار بوده است. RMSF تمام باقیمانده ها در تمام مقیاس زمانی برای آلفالاکتالبومین و کمپلکس محاسبه شد. در منطقه باقیمانده های 45-32 تفاوت RMSF کمپلکس و آلفالاکتالبومین طبیعی مشاهده می‌شود که به دلیل وجود این اسیدآمینه ها در اطراف محل اتصال سیلیبینین است. نتایج این مطالعه آلفالاکتالبومین را به عنوان یک حامل مناسب برای سیلیبینین معرفی می‌کند که می‌تواند برای استفاده در صنایع غذایی و دارویی کاربرد داشته باشد.