در سال های اخیر با توجه بیشتر به توسعه ی روش های جدید برای رهاسازی کنترل شده ی دارو، طراحی و توسعه ی سیستم های قدرتمند تحویل دارو بی وقفه انجام شده است. مقدار قابل توجهی از داروهای موجود در بازار و بسیاری از کاندیداهای جدید دارویی محلول در آب نیستند. بنابراین راهکار افزایش فراهمی زیستی آن ها، بهبود حلالیت و میزان انحلال این دسته از داروهاست؛ که می توان از روش های مختلفی مانند فناوری نانو برای این منظور استفاده کرد. نانوذرات که به عنوان سیستم های انتقال دارو استفاده می شوند، می توانند با استفاده از مواد مختلف از جمله پلیمرها ساخته شوند. نانوحامل های پروتئینی یا پپتیدی، پلیمرهای طبیعی هستند که نسبت به سایر سیستم های انتقال دارویی پلیمری دارای مزیت هستند و در صنایع دارویی و غذایی تحت تحقیقات گسترده ای قرار دارند. پروتئین های شیر به دلیل ویژگی های ساختاری و عملکردی متعدد حامل های ایده آلی برای تحویل دارو و انواع ترکیبات فعال زیستی هستند. آلفالاکتالبومین دومین پروتئین آب پنیر شیر از لحاظ فراوانی است، تقریباً در شیر همه پستانداران وجود دارد و حاوی یک پاکت آبگریز است که امکان حمل لیگاندهای دارویی آبگریز را فراهم می کند. از جمله ترکیبات طبیعی ضدمیکروبی گیاهان، ایزوتیوسیانات ها هستند. ایزوتیوسیانات ها، ترکیبات فعال بیولوژیکی حاصل از تجزیه ی گلوکوزینولات در بسیاری از گیاهان چلیپایی شناسایی شده اند و گروه مهمی از متابولیت های ثانویه را تشکیل می دهند. آن ها ساختار شیمیایی متفاوتی دارند، آلیل ایزوتیوسیانات یک ترکیب آلیفاتیک و بنزیل-ایزوتیوسیانات آروماتیک با یک حلقه بنزن است. در این مطالعه ابتدا آلیل ایزوتیوسیانات و بنزیل ایزوتیوسیانات از نظر خصوصیات بیوفیزیکوشیمیایی توسط سرور SwissADME بررسی شدند. سپس جایگاه های احتمالی اتصال آلیل ایزوتیوسیانات و بنزیل ایزوتیوسیانات به آلفالاکتالبومین توسط داکینگ مولکولی با استفاده از نرم افزار autodock 4.2.6 مورد بررسی قرار گرفت. همچنین ویژگی های ترمودینامیکی اتصال و تغییر ساختاری آلفالاکتالبومین در اثر برهمکنش با آلیل ایزوتیوسیانات و بنزیل ایزوتیوسیانات توسط طیف سنجی های مرئی-فرابنفش، فلورسانس و مادون قرمز تبدیل فوریه مورد بررسی قرار گرفت. بعد از بررسی امکان برهمکنش آلیل-ایزوتیوسیانات و بنزیل ایزوتیوسیانات با آلفالاکتالبومین، نانوکمپلکس ها تهی
