معماری، آیینه ی تمام نمای فرهنگ هر جامعه ای است که در تعاملی تنگاتنگ با ویژگی های ساختاری، تاریخی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی قرار دارد. معماری سنتی در اصل نمودی از فرهنگ در کالبد معماری است و سنت ها، معیارهای اصیل و بی زمان اند که حتی با تغییر نیز تداوم می یابند. در واقع فرهنگ، می تواند گام به گام مسیر ترقی هر جامعه ای را مهیا نموده و تمدنی پر از ارزشهای انسانی را به وجودآورد. در این میان دگرگونی، تحول مفهوم ها، معناها و غلبه کمیت بر کیفیت در دوره های مختلف از یک سو و توسعه فیزیکی لجام گسیخته شهرنشینی از سوی دیگر جامعه ایرانی را با غفلت روبه رو می نماید. که این امر نهایتا موجب گسست از جریان پیوسته معماری سنتی گردیده است. این نوشته تکاپویی در گذر میان هویت فرهنگی گسسته معماری معاصر و ارائه راهکارهایی از معماری سنتی می باشد. در بخش های آغازین پژوهش حاضر مدل های ارتباط وعلل گسست فرهنگ با هویت معماری معاصر در عرصه ایده ها و فرم ها با اشاعه ی مفاهیم فرهنگی مورد ارزیابی قرار گرفته است. و در ادامه به ارائه شاخص های مفهومی و تعامل با معماری سنتی پرداخته می شود. در این پژوهش مطالعات از نوع کتابخانه ای، تحلیلی- توصیفی است. همچنین دستاورد این پژوهش ارائه راهکارهایی در جهت پیوند بین معماری معاصر و سنتی در بستری از فرهنگ می باشد که با لحاظ فرهنگ در عرصه های زندگی، اصول و اهداف زیست، هویت و نمودهای آن در مفاهیم و ادراک هستی و غایت جهان، حرکت به موازات معماری سنتی محقق می گردد.
