.دیوان دعاوی ایران – ایالات متحده، در قالب یک نهاد داوری موردی بینالمللی، تلاش نمود تا برای پیاده نمودن عدالت و انصاف در آرای خود به تدابیر منصفانه متوسل شود. تدابیری که از مجرای آن بتواند برای ادعاهایی که هیچگونه مبنای قراردادی برای آن یافت نشده است و نیز ادعاهای مالکان واقعی در برابر مالکان قانونی، حکم صادر نماید. تدابیری که افزایش انگیزه دولتهای ایران و ایالات متحده برای تبعیت از اصول و قواعد حقوق بینالملل و اجرای احکام صادره را سبب شود. این مقاله بر آن است تا توسعه و تعمیم رویه و عملکرد دیوان در اعمال تدابیر و تمهیدات منصفانه از قبیل اصل داراشدن بلاجهت، اصل به قدر استحقاق و مالکیت انتفاعی، از میان تدابیر بهکار گرفته شده توسط دیوان و این را که آیا دیوان اساساً از اختیار و اقتدار پذیرش چنین تدابیری در صدور آرای خود برخوردار بوده است، مورد بررسی قرار دهد.
