مراجعه به تاریخ اندیشه بشر آشکار می سازد که هر علمی دربردارنده واژه ها و مفاهیمی هست که در نتیجه تحقیقات و تعاریف علوم به وجود آمده است و در شکل گیری و توسعه آن علم نقش مهمی ایفاء می نمایند. درمیان جنبش های مختلف فلسفی نیز این مساله رایج است و ظهور مفاهیمی فلسفی و معرفتی در دوره های های مختلف در مکاتب فلسفی بوسیله فیلسوفان متعدد سبب توسعه مرزهای فلسفه و معرفت شناسی گردیده است. در عصر مدرن کانت نقطه تلاقی دو جریان در حوزه معرفت شناسی یعنی جریان خرد گرایی به نمایندگی دکارت و تجربه گرایی به نمایندگی لاک بوده است تا اینکه که همزمان شاهد پیدایش و گسترش جنبش پراگماتیسم بهعنوان یک روش فکری هستیم.هدف مقاله حاضر بررسی مفهوم پراگماتیسم در اندیشه فلسفی و تاثیر آن بر معرفت دینی است. بر اساس پراگماتیسم نمی توان درستی یا نادرستی باوری را بطور پیشینی تعیین نمود.چرا که دسترسی به چنین معیاری از پیش ممکن نیست. نویسنده تلاش می کند تا با ارائه استدلالی عدم تعارض میان معیار پراگماتیسم و دین را نشان بدهد.
