همواره هدف اصلی هنر و حتی زندگی این بود که به گسترش تعریف از واقعیت بپردازد که هر چیز «شگفت انگیز» را شامل شود. سوررئالیسم بر آن است که در اساس واقعیت را به گونه ای دیگر تعریف کند تا با گسترش دادن تعاریف، اموری را که دیگران غیرواقعی می نامند، واقعیت نام نهد. آندره برتون و لویی آراگون، با الهام از پژوهش های فروید پایه مکتب جدید خود را بر فعالیت درک باطن یا ضمیر ناخودآگاه که منشأ تخیل است، بنا نهادند. مکتب سوررئالیسم که در اساس جنبشی پاریسی بود، در ایران با صادق هدایت شکل گرفت. در رمان بوف کورهدایت و رمان گاوخونی مدرس صادقی از مؤلفه های بارز این مکتب چون: زاویه دید اوّل شخص، تصادف عینی، فردگرایی و گریز از اجتماع ، اشیای سوررئالیستی، عشق و غریزۀ جنسی، جهان وهم و رؤیا، زمان و مکان نامشخص، تخیل، درون مایه های اگزیستانسیالیستی، ابهام، اقتباس از نظریه روانکاوی فروید، اسطوره و نماد، نگارش خودکار، تضاد و تناقض و طنز بهره گرفته شد. نوشتار پیش رو، با روش توصیفی ـ تحلیلی انجام می شود و به این برآیند کلی می رسدکه مؤلفه های مشترک سوررئالیستی در هر دو اثر نمود دارد؛ اما گوناگونی بسامد مؤلفه های مشترک در بوف-کور بیشتر است. با این توضیح که جهان راوی بوف کور گسترده است و در هر دو، مؤلفه سوررئالیستی به شکل های متنوع در متن وجود دارد.
