مسئله ی این گفتار تاملی در بایسته های برون رفت از بحران کنونی دموکراسیِ نمایندگی است که می توان از آن به بحران بازنمایی (نمایندگی) یاد کرد. پیش فرض هایی که این مسئله بر بنیاد آن شکل گرفته عبارتند از: 1) نابسندگی ساختار نهادی متعارف دموکراسی برای نمایندگی مردم 2) تنوع قلمروهای کنش گری سیاسی در دوران معاصر. 3) امکانهای نظریه های جدید علم سیاست برای طرح اندازی ایده ای بازسازانه؛ چنین می نماید که واقعیت های جدید (دگردیسی ها در شیوه کنش گری سیاسی نظیر سیاست ورزیِ خیابانی و مجازیِ جنبش های اجتماعی نوین و خیزش های پوپولیستی کنونی) را می توان موید بحران ساختاریِ نهادهای نظام نمایندگی، و لذا تصدیقی بر تاکید نظریه های متاخر درخصوص ضرورت بازسازی دموکراسی (در جهت مشارکتی تر شدنِ دموکراسی) در نظر گرفت. بر بنیاد این تلقی، گفتار حاضر بر این فرض سامان می یابد که بازسازی دموکراسی، در گرو سرمایه گذاری بر قلمروهای مختلف کنش سیاسی است. بدین منظور، سه مکان ظهور امر سیاسی از منظر نسبت آن با تعمیق دموکراسی مورد ارزیابی نقادانه قرار می گیرند: سازمان، خیابان، و فضای مجازی. در پایان، مصادیقی از ایده ی همبستگی قلمروها برای پروژه ی تعمیق دموکراسی (در نظریه و تجربه ی دموکراتیک) مورد اشاره قرار می گیرند.
