پارلمان در ایران به هنگام تولد، جنینی نارس بود و حیات پر چالش این مخلوق ترکیبی (غربی، اسلامی-ایرانی) را می توان پیامد این نقص دانست؛ نقصی که مانع از ظهور پارلمان در مفهوم متعارف آن در ایران شده است. به منظور توضیح دلیل اصلی این نقص، ناگزیر باید به «سرگشتگی مفهوم قانون» در ایران معاصر توجه کرد؛ بدین معنا که برداشتهای متعارض ایرانیان از چیستی قانون در نوع تصورشان از کارکرد پارلمان تاثیر داشته است. هدف از طرح این بحث، برجسته ساختن اهمیت «خاستگاه نظری» در تبیین «دشواره های سیاست عملی» در ایران معاصر است.
