هدف: آموزش عالی به دلیل ضریب تاثیر بسیار بالایی که دارد، دارای توانایی لازم برای آغاز حرکتی اساسی به سمت توسعه پایدار گردشگری است. از اینرو تحقیق حاضر، با هدف بررسی نقش نظام آموزش عالی گردشگری ایران در توسعه ی گردشگری پایدار شکل گرفته است. روش تحقیق: تحقیق احضر از نظر هدف، در دسته پژوهش های کاربردی قرار می گیرد و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، مراجعه به بانک اطلاعاتی نهادهای معتبر بین المللی و تجزیه و تحلیل محتوایی مفاهیم و مطالب گردآوری شده، با نگرشی توصیفی به نقش آموزش عالی در توسعه ی پایدار گردشگری می پردازد. یافته ها: از آنجا که برنامه های آموزش عالی گردشگری توسط مسئولان بخش دولتی انجام می شود، هنوز الگویی مناسب ندارد، اغلب با شرایط و نیازهای واقعی و قابل پیش بینی همخوانی ندارد. حضور در مراحل آغازین توسعه، آموزش های عملیاتی دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی را در زمینه ی توسعه ی پایداری این صنعت را ناکارآمد ساخته است. نتیجه گیری: توسعه ی پایدار زمانی از شکل یک گفتمان و شعار به یک واقعیت مبدل می شود که در وهله ی اول آگاهی جامعه در این حوزه توسط شیوه های رسمی و غیررسمی آموزش ارتقا یابد. مبدل شدن توسعه ی پایدار به یک واقعیت مستلزم آن است که علاوه بر مغزها، قلب های افراد جامعه نیز در این فرآیند درگیر شوند. توسعه ی آموزش عالی و دانشگاه ها، از مهمترین پیش شرط-های اولیه برای توسعه ی پایدار محسوب می شود.
