خدیجه نصیری

زمینه و هدف: مطابق ادبیات پژوهش عامل افزایش میانجی‌های التهابی و رادیکال‌های آزاد چاقی و بیماری‌های ناشی از آن مانند دیابت نوع (T2D) و سندرم متابولیک است. از طرفی، می‌دانیم که تمرینات ورزشی مختلف سازگاری‌های فیزیولوژیکی متفاوتی ایجاد می-کنند. این در حالی است که اثر پروتکل‌های HIIT عملکردی کم-حجم و کم-تواتر با فشردگی‌های مختلف بر فاکتورهای التهابی بررسی نشده است. بنابراین، در مطالعه حاضر ظرفیت دو مدل مختلف ] HIITفشرده سازی بالا (HC) و کم (LC)[ با و بدون مصرف مکمل بربرین (BBR) بر روی بیان ژن کدکننده گیرنده دامنه پیرین شبه الیگومریزاسیون نوکلئوتیدی پروتئین-3(NLRP3) ، ژن غیرکدکننده H19، اینترلوکین (IL-1β)، پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (hs-CRP)، نشانگرهای مقاومت به انسولین و شاخص‌های هماتولوژیک در مردان دیابتی/پیش‌دیابتی چاق ارزیابی شد. بعلاوه، مقایسه اولیه این شاخص‌ها با یک گروه از مردان اضافه‌وزن/چاق غیردیابتی از اهداف دیگر این مطالعه بود. روش‌شناسی: این مطالعه نیمه تجربی از مهر لغایت آذر 1400 در دانشگاه مازندران انجام شد. 54 مرد دیابتی/پیش‌دیابتی میانسال اضافه وزن/چاق با میانگین سنی 0/6±6/48 سال، شاخص توده بدنی 1/3±7/30، درصد چربی 0/4±4/30 و گلوکز خون ناشتا (FBG) 110-180میلی گرم در دسی لیتر به‌صورت تصادفی و مساوی به 6 گروهHC ، LC، HC+BBR، LC+BBR، BBR و کنترل تقسیم شدند. پروتکل‌های تمرینی HC (نسبت کار:استراحت، 2:1) و LC (1:1) شامل 8 حرکت وزن بدن با شدت 95-80% ضربان قلب بیشینه از 2 تا 4 ست به مدت 8 هفته/دو جلسه در هفته اجرا شد. ضمنا شرکت کنندگان در گروه‌های HC+BBR، LC+BBR و BBR روزانه 1000 میلی‌گرم بربرین دریافت کردند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با آزمون آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0>P انجام شد. علاوه براین، مقایسه بین گروه‌های دیابتی/پیش‌دیابتی و غیردیابتی با آزمون تی مستقل انجام شد. یافته‌ها: در اکثرا شاخص‌ها به جز نشانگرهای مقاومت به انسولین مقایسه اولیه بین گروه‌های دیابتی/پیش‌دیابتی و غیردیابتی تفاوت معناداری مشاهده نشد (همه، 05/0

P ). همچنین، هموگلوبین و هماتوکریت به‌طورمعناداری در گروه‌های HC و HC+BBR کاهش یافت (همه، 05/0>P ). اما تفاوت معنادری بین گروه‌ها و اثر تعاملی بین مداخله‌های مختلف برای شاخص‌های هماتولوژیک وجود نداشت. نتیجه‌گیری: در حالی که هر دو پروتکل ورزشی به طورکلی مفید بودند، LC به طور منحصر به فرد اثرات ضد التهابی و ایمنی بیشتری را نشان داد، همانطور که با کاهش H19، NLRP3 و WBCs نشان داده شد. با این حال، افزودن BBR به برنامه‌های ورزشی مزایای اضافی برای H19 و NLRP3 نشان نداد. همچنین، تمرین LC، حتی بدون مصرف BBR با کاهش WBCs، موجب عملکرد ایمنی موثرتر و اثرات همولیزی کمتری نسبت به تمرین HC شد.