افزایش انرژی درخواستی و کاهش منابع انرژی فسیلی که به عنوان منابع اصلی انرژی بشر شناخته می شود، تغییر دیدگاه به جایگزینی منابع جدید اجتناب ناپذیر خواهد بود. همچنین مسائل زیست محیطی و منبع انتشار گازهای گل خانه و مشخصاً پیمان کیوتو، لزوم این تغییر و جایگزینی را روشن می نماید. بنابراین، رویکرد صنعت انرژی و صنعت برق به بهره مندی از منابع انرژی تجدیدپذیر شامل مواردی همچون انرژی باد، خورشید، زمین گرمایی، آبی، زیست توده، هیدروژن، دریا سوق یافته است. ایران ازنظر جایگاه دریافت انرژی خورشیدی جزو کشورهای مطلوب ازنظر مدت زمان تابش در دنیا قرار دارد، به طوری که بر اساس برآوردها، ایران به طور متوسط بیش از دو هزار و 900 ساعت آفتابی در سال دارد و در برخی از نقاط به بیش از سه هزار و 200 ساعت آفتابی در سال می رسد. ازاین رو در اکثر نقاط کشور بیش از 300 روز آفتاب وجود دارد. تابش خورشید در ایران 1800 تا 2200 kWh⁄m^2 در سال بوده، که بالاتر از متوسط جهانی است. لذا، برآورد مقادیر تابش در نقاط مختلف ایران برای طراحی سیستم های خورشیدی، ضروری است. در بحث استحصال انرژی خورشیدی، دو راهکار شناخته شده وجود دارد. بهره مندی از انرژی حرارتی خورشید و استفاده از انرژی تابشی خورشید. برای استفاده از انرژی خورشید و تبدیل آن به سایر صورت های انرژی، راه کارهای متعددی پیشنهاد شده است .لیکن تبدیل نور خورشید به الکتریسیته از طریق سلول های فتوولتائیک یکی از راه حل های درحال توسعه می باشد. ازجمله مواردی که در ایران همچنان محل اختلاف نظر است، توجیه پذیری توسعه پروژه های برق خورشیدی در مناطق شمالی ایران بخصوص سواحل دریای خزر است. دیدگاه غالب، تأکید بر برتری فاحش نقاط مرکزی و جنوبی ایران در مقایسه با مناطق ساحلی دریابی خزر در استحصال برق خورشیدی دارند. ازاین رو تمرکز بر شرایط اقلیمی ایران، حول پتانسیل انرژی خورشید در مناطق ساحلی دریای خزر در مقایسه با مناطق مرکزی و جنوبی و مطالعات مالی پروژه ها با شرایط یکسان مغتنم خواهد بود.
