فلسفه مثل بسیاری از علوم دیگر با تأمّل در پس زمینه ی تاریخی خود، به رشد و نمو می پردازد. فیلسوفان مختلف گرچه به لحاظ تأکید بر رجوع به فیلسوفان پیشین، و اقرار به اقتباس مفاهیم خود از آن ها در تکوین و استقرار مفاهیم خویش مثل هم نیستند، اما با این حال همه ی آن ها تأثیرپذیری خود را پنهان نکرده اند. دریدا نیز از این قاعده مستثنی نیست. او همواره به اشکال گوناگون بر نسبت عمیق خود با فیلسوفان دیگر تأکید کرده است. اشاره ی او در مصاحبه ای در سال 1986 با حضور ژان وال براین که "بله . بسیاری از چیزهایی که گفتم و شاید حتی تمامی آن ها، از قبل وجود داشته است " (Derrida,1988,P.93)1، تأیید این مسأله است. در این جهت شاید حتی او نسبت به فیلسوفان دیگر در گفتگوی با حوزه های فکری دیگر، با قلمروهایی که کمتر مورد توجه واقع شده اند، با اندیشمندانی که تاریخ اندیشه کمتر از آن ها یاد کرده است، گامی به جلوتر می گذارد. این گونه است که او تمام سنت را، هر آن چه را که به ما رسیده است، زمینی حاصل خیز برای رُستن دوباره می داند (Derrida,2002,P.P97-99)2. رجوع مستمر دریدا به آثار و متون در حوزه های گوناگون حکایت از پایبند بودن او به این نظر دارد. صرف نظر از این امر که او هم همانند دیگراندیشمندان به طور معمول با سنت به گفتگو می نشیند، اما نکته ی حائز اهمیت تراین است که خود چیستی سنت، نحوه ی گفتگوی با آن، دامنه ی حضور و استیلای آن و این که آن از چه منطق و ساختار و زبانی بهره می گیرد، جزیی جدانشدنی از فلسفه ی او است.
