هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مداخله آموزشی مهارت های تعاملی بر ارتقاء خودکارآمدی شغلی، سازگاری شغلی و بهزیستی اجتماعی معلمان تربیت بدنی بوده است. این پژوهش از دسته مطالعات نیمه تجربی به همراه پیش آزمون_پس آزمون دو گروهی و مطالعه پی گیری بوده که به همین منظور 33 نفر از معلمان مرد تربیت بدنی ناحیه دو آموزش و پرورش اصفهان به صورت دردسترس انتخاب شده و به روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (17 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. پروتکل آموزشی استفاده شده در این پژوهش با اقتباس از مدل مهارت های ارتباطی کوئین دام (2001)، به صورت ویژه برای معلمان تربیت بدنی طراحی گردیده و از پرسش نامه های خودکارآمدی شغلی بتز، کلین و تیلر (1996)، سازگاری شغلی دیویس و لاف کوئیست (1991) و بهزیستی اجتماعی کیز (1998) به منظور سنجش اثربخشی پروتکل آموزشی طراحی شده در این پژوهش استفاده شده است. داده های بدست آمده از ابزارهای پژوهش با استفاده از آزمون های تحلیل کواریانس و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تحلیل گردیدند. نتایج پژوهش نشان داد مداخله آموزشی مهارت های تعاملی به صورت معنی داری بر ارتقاء خودکارآمدی شغلی، سازگاری شغلی و بهزیستی اجتماعی معلمان تربیت بدنی پس از انجام هفت جلسه آموزشی اثرگذار بوده است. همچنین، اثر مداخلات آموزشی مذکور پس از گذشت 12 هفته از اتمام جلسات آموزشی ماندگار بوده است.
