«وندالیسم» یا تخریب اموال عمومی به‌عنوان بیماری جهانی خرابکاری در قرن حاضر است که در جای خود ناقض آسایش عمومی بوده و هزینه‌های زیادی را به جامعه تحمیل می‌کند. در این پژوهش با روش کتابخانه‌ای و به لحاظ شیوۀ اجرا توصیفی فراتحلیل در صدد پاسخ به این پرسش هستیم که آیا می‌توان با ابزارهای کیفری پدیدۀ وندالیسم را کنترل کرد؟ بنابراین روش‌هایی که علل، عوامل و آثار رفتار وندالیستی را تحت‌الشعاع قرار داده و بدین شکل مبارزه اساسی با آن صورت می‌دهند. در مجموع چنین نتیجه‌گیری می‌شود که کنترل کیفری روش مناسبی برای مقابله با آن نمی باشد. بنابراین به واسطه پیشگیری وضعی و اجتماعی؛ وسعت دادن اختیارات میانجیگری پلیس، تشکیل شورای هماهنگی با مشارکت آموزش و پرورش، شهرداری، بهزیستی و صدا و سیما در راستای آموزش نسبت به اموال عمومی و شناسایی کودکان دارای اختلالات رفتاری می‌تواند راهکار مناسبی برای مقابله با وندالیسم باشد.
