حافظه نسلی از جنگ ایران و عراق به معنای حافظه به اشتراک گذاشته شده توسط افرادی است که تجربه مشترک آنها از جنگ در دوره تاریخی مشابه به دیدگاههایشان شکل داده است. واقعیت اساسی حافظه نسلی آن است که نسلهای مختلف، رویدادهای گذشته را بهگونهای متفاوت تفسیر و یاد میکنند. بدیننحو، واقعه اثرگذاری چون جنگ ایران و عراق میتواند بهعنوان نقطهای کانونی در بازتولید بازنماییهای جمعی از گذشته عمل کند و ذهنیت نسلی را حول درک و معنای مشترک از آن در شرایط کنونی جامعه صورتبندی نماید. برای مفهومپردازی از حافظه نسلی از جنگ، پس از مرور بر مدلهای فردگرایانه و جمعگرایانه از حافظه جمعی و بیان کاستیهای روششناختی آنها، از مدل جدید شناختی برای بررسی مکانیسمهای شکلدهنده به حافظه نسلی از جنگ استفاده شد. در این مدل، حافظه جمعی بهعنوان یک ساخت معرفتی و بهصورت طرحوارههای حافظهای موجود در سطح فرافردی از زندگی اجتماعی، محصول شناختی تعامل اجتماعی افراد مرتبط باهم به لحاظ فرهنگی، در میان ابژههای فرهنگی است. روششناسی غالب تحقیق، روش کیفی بوده، برای گردآوری دادهها از تکنیک مصاحبه عمیق و نیمه ساختار یافته و برای تحلیل دادهها از روش تحلیل موضوعی استفاده شده است. کاربست روش تحلیل به ما این امکان را داد تا سنخ شناسیای از ساختهای معرفتی مشترکی که افراد در هر گروه نسلی برای فهم و معنای وقایع و پدیدههای مرتبط با جنگ استفاده میکنند، به دست آید. این ساختهای معرفتی مشترک بهعنوان طرحوارههای حافظه نسلی از جنگ، نمایانگر نحوه بازنمایی جنگ ایران و عراق در میان دو نسل دارای حافظه اتوبیوگرافیک و حافظه تاریخی از جنگ هستند.
