از آنجا که دستیابی به تورم پایین و باثبات در کنار رشد اقتصادی، به عنوان اهداف نهایی بانکهای مرکزی و موفقیت در عملکرد اقتصاد کلان محسوب میشود؛ در مقاله حاضر کارایی سیاست پولی در اقتصاد ایران مورد بررسی قرار میگیرد. به عبارت دیگر، هدف این مقاله تعیین قاعده سیاست پولی بهینه و به عبارتی هدف میانی سیاست پولی بهینه جهت تثبیت تولید و تورم است. در این راستا با استفاده از تکنیک برنامهریزی پویا، تابع زیان سیاستگذار پولی با توجه به قید مکانیزمهای انتقال پولی حداقل شده و قاعده سیاست پولی بهینه استخراج میشود. در این مقاله، جهت بررسی تغییرات قاعده بهینه کل دوره زمانی از سال 3131 تقسیم شده و تغییر کارایی - 3131 و 3131 - 3131 تا 3131 به دو دوره 3131 سیاستگذار پولی در دو دوره بررسی و مقایسه شده است. نتایج حاصل از بهینهیابی و دستیابی به قاعده بهینه پولی در دوره اول و دوم نشان میدهد حساسیت سیاستگذار پولی نسبت به انحراف تورم و شکاف تولید در دوره دوم نسبت به دوره اول افزایش یافته و همچنین در کل دوره مورد بررسی، واکنش نرخ رشد نقدینگی نسبت به شکاف تولید بیشتر از انحراف 3131 ، سیاستگذار - تورم بوده است. مطابق با نتایج برآورد شده در فاصله سالهای 3131 پولی میتواند با انبساط پولی رشد اقتصادی را در کوتاهمدت افزایش دهد ولی بایستی تورم بالاتر و رشد بلندمدت پایینتر را بپذیرد و یا با انقباض پولی منافعی به شکل کاهش تورم و رشد بلندمدت را در مقابل پرداخت هزینه کاهش رشد اقصادی کوتاهمدت حاصل کند. واژههای کلیدی: سیاست پولی، برنامهریزی پویا، قاعده بهینه پولی، ایران.
