علی اکبر ایزدی فرد

یکی از فناوریهایی که در عصر کنونی، برای نظارت بر اماکن و تأسیسات، کنترل رفت و ممتاها و جلوگیری از ربوده شان اموال، کاربرد بسیار گستردهای دارد دوربین مااربسته می باشا. اقتضتا شرایط امروزی زناگی بشری چنان اس که در بعضی اماکن تنها راه صیان و حفاظ از امتوال ، بهرهگیری از فناوری فوق میباشا. پرسش اساسی این مقاله این است کته میتا سترق از مکتان مجهز به دوربین مااربسته، واجا شرایط سرق از حرز به حساب می میا یا خیر؟ پاست بته ایتن سؤال، متفرع بر پرداختن به مسئله اساسی دیگری اس و من اینکه، مقوم مفهوم حرز چیس ؟ میا اشراف و نظارت بر مکان و به تعبیری دیگر مراعا بودن در صاق عنوان حرز کفای میکنتا؟ یتا در صورت اثبات حرزی نظارت، میا ادله به گونهای هس که شامل نظتارت و پتایش از یریت دوربین مااربسته نیز بشود؟ اینکه لسان ادله از چنین شمولی منصرف بوده و نافی ایتن گستتردگی ادعایی اس ؟ نویسناگان با استناد به ادلهای که متن مقاله متکفل بیان من است بتا کتافی دانستتن نظارت و روی در صاق عنوان حرز و با پذیرش توسعه در مصتااق، امتروزه مکتان مجهتز بته دوربین مااربسته را البته با تحق شرویی، مصااق سرق از مکان مَحروز مییابا.