مقدمه و اهداف: آیا انجام تمرینات طولانیمدت کنترل عصبی الگوی راه رفتن را تغییر میدهد؟ هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثر ورزشکار بودن بر ساختار و سازماندهی کنترل عصبی راه رفتن با و بدون اعمال آشفتگی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به عنوان یک مطالعه نیمهتجربی اجرا شد. آزمودنیها شامل 12 دانشجوی فوتبالیست و 12 دانشجوی غیرورزشکار دانشگاه مازندران بودند. آنها الگوی راه رفتن روی نوار گردان با چشمان باز و چشمان بسته را اجرا کردند. الکترومیوگرافی عضلات اندام تحتانی طی راه رفتن با سیستم نورآکسون ثبت شد. متغیرهای سینرژی عضلانی شامل مجموع، دوره، اوج و ناحیه فعالیت عضلات بود که با استفاده از روش فاکتورگیری ماتریکس غیرمنفی محاسبه شد. مقایسه دادهها برای ارزیابی متغیرها با آزمون تحلیل واریانس دوطرفه در نرمافزار اس.پی.اس.اس انجام شد. یافتهها: ورزشکاران دوره فعالیت و مجموع فعالیت عضلات کمتری در راه رفتن با چشمان باز را نسبت به غیرورزشکاران اوج فعالیت عضلات ورزشکاران در راه رفتن با چشمان باز نسبت به راه رفتن با چشمان بسته .)p>0/ نشان دادند ) 001 در مقابل دوره فعالیت، سطح فعالیت و مجموع فعالیت عضلات در ورزشکاران نسبت ،)p=0/ غیرورزشکاران بالاتر بود ) 003 .)p>0/ به غیرورزشکاران پایینتر بود ) 001 نتیجهگیری: نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد میدهد که انجام تمرینات ورزشی برای دوره طولانی میتواند تعدیلات سیستم عصبی-عضلانی در الگوی راه رفتن را تغییر دهد. بازیکنان فوتبال توانایی بهکارگیری گروههای عضلانی با اوج فعالیت بیشتر عضلات را دارند. در مقابل، دوره فعالیت، ناحیه فعالیت و مجموع فعالیت عضلات در بازیکنان فوتبال نسبت به افراد غیرورزشکار کمتر است و میتواند گواهی برای تصمیمگیری متفاوت سیستم عصبی-عضلانی این گروهها هنگام اجرای الگوی حرکتی راه رفتن باشد.
