زمینه و هدف: الگوی حرکتی راه رفتن انسان یک مجموعه حرکتی منحصر به فردی است که در مرکز توجه تحقیقات کنترل حرکتی قرار دارد. تحقیقات آزمایشگاهی در تلاش برای مشخص نمودن اثرات مداخلات مختلف بر نحوه کنترل عصبی راه رفتن می باشند. سیستم بینایی به عنوان منبع اطلاعاتی مهم در کنترل راه رفتن در شرایط محیطی مختلف در نظر گرفته می شود. با وجود بررسی اثر آشفتگی های محیطی و مداخلات سیستم بینایی در حرکت، تاثیر تمرینات طولانی مدت بر مکانیزم کنترل عصبی راه رفتن هنوز نامشخص است. به طور خاص، ناهمسازی بین سیستم عصبی سالم بدون تمرین و سیستم عصبی سالم تمرین کرده در الگوی راه رفتن می تواند منجر به تفسیر اشتباه طی تحقیقات گردد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات بلند مدت بر سینرژی عضلانی الگوی راه رفتن در افراد ورزشکار فوتبالیست و غیر ورزشکار به هنگام راه رفتن روی سطوح زمین و نوار گردان با شرایط بینایی متفاوت می باشد. روش شناسی پژوهش: ده بازیکن فوتبال دانشگاه مازندران (قد5±176 سانتی متر، وزن 8/6±4/72 کیلو گرم، سن 23±3 سال) و ده دانشجوی سالم غیر ورزشکار دانشگاه مازندران (قد 6±175 سانتی متر، وزن 18±78 کیلو گرم، سن 24±3 سال) الگوی راه رفتن روی نوار گردان و روی زمین را با چشمان باز و بسته اجرا نمودند. فعالیت الکترومیوگرافی هشت عضله اندام تحتانی پای راست هنگام راه رفتن ثبت شد. روش فاکتور بندی ماتریکس غیر منفی برای استخراج سینرژی عضلانی هر یک از شرکت کنندهها در هر شرایط به شکل مجزا استفاده شد. این سینرژیها با استفاده از روش خوشه بندی کی-مینز تقسیم بندی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که پنج سینرژی به شکل توانمندی می تواند مکانیزم عصبی-عضلانی الگوی راه رفتن روی نوار گردان و زمین را در شرایط بینایی متفاوت نشان دهد. هیچ اختلاف معناداری در متغیرهای اوج، دوره، ناحیه، و مجموع فعالیت عضلانی بین گروه ها مشاهده نشد اما چندین اختلاف در بین شرایط مشاهده شد. دوره و ناحیه فعالیت عضلات هنگام راه رفتن روی نوار گردان افزایش یافت در حالیکه اوج فعالیت عضلات طی راه رفتن روی زمین بیشتر بود. علاوه بر این، اوج و ناحیه فعالیت عضلات طی شرایط چشمان باز بیشتر بود، درحالیکه دوره فعالیت عضلات در شرایط چشم بسته افزایش داشت. نتیجه گیری: این یافته ها نشان دهنده رویکردهای کنترلی متفاوت برای راه رفتن روی نوار گردان و زمین
