اگر انرژی به نحوی تولید و مصرف شود که توسعه انسانی را در بلندمدت در تمامی ابعاد اقتصادی اجتماعی و زیست محیطی تامین نماید، مفهوم انرژی پایدار تحقق خواهد یافت، لذا تامین انرژی پایدار ضرورت توسعه پایدار است. به همیندلایل در سال های اخیر کشورهای مختلف اعم از پیشرفته و درحال توسعه توجه فزاینده ای به انرژی تجدیدپذیر(انرژی خورشید، انرژی باد و...) جهت ایجاد تنوع در استفاده از منابع انرژی و ملاحظات زیست محیطی برای دست یابی به انرژیپایدار معطوف داشته اند؛ سبک طراحی و برنامه ریزی بوم گرا بر اساس تاثیرات اقلیمی، توجه به عناصر موجود در طبیعت،شهرسازی و معماری بومی، سنتی و اقلیم هر ناحیه می تواند در ایجاد محیط زیستی پاک و حداکثر صرفه جویی در انرژی به پایداری کمک شایان کند. دسترسی مطلوب به انرژی های تجدیدپذیر برای صرفه جویی و کاهش میزان مصرف امرمهمی است که می تواند با برنامه ریزی کالبدی (تفکیک زمین) درست به نحوه احسن صورت پذیرد. این مقاله سعی در تبیین عوامل موثری دارد که در یک تفکیک منطقی و اصولی زمین بتواند به مدیریت انرژی و بهینه سازی آن کمک نماید.
