هدف پژوهش حاضر، تحلیل فلسفی اثرات تخریبی طبیعتگردی بر محیط زیست است. رویکرد مورد مطالعه پدیدارشناختی با تأکید بر آراء هایدگر است. جامعه آماری تحقیق منابع دست اول و دومی است که دسترسی به آنها میسر بوده و شیوه تحلیل نیز توصف پدیدارشناختی موضوع تحقیق است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که اثرات تخریبی گردشگری به نوع تلقی و نگاه گردشگران به طبیعت بازمیگردد و نوع نگاه گردشگر به طبیعت با نوع بودن او به عنوان انسان مرتبط است. چنین به نظر میرسد که در حال حاضر به علت غلبه نگاه تکنیکی، اقتصادی و سوداگرانه بر صنعت طبیعتگردی، نوع نگاه مناسب، دچار تخریب شده و در نتیجه ارتباط عمیق میان انسان و طبیعت با بحران مواجه گشته است. تحلیل پدیدارشناختی هایدگر امکان فهم چنین رویدادی را برای ما فراهم میسازد. با این همه هایدگر راه برونرفت از این بحران را نیز نشان میدهد. به نظر او در برابر نگرش ابزاری و بهرهکشانه، رواج نگرش هنری به طبیعت میتواند جایگزینی مناسب قلمداد شود
