دریای کاسپین بزرگترین پهنه آبی بسته در جهان، دارای گونه‌های بومی و منحصربه فرد جانوری از جمله ماهیان خاویاری است. جمعیت ماهیان خاویاری در دریای کاسپین چندین دهه است که تحت تاثیر عوامل متعدد (آلاینده‌های صنعتی، شهری و سموم کشاورزی، سدسازی در مسیر رودخانه‌ها، صید بی‌رویه و غیرمجاز و...) در خطر انقراض قرار گرفته است. یکی از روش‌های احیاء ذخایر ماهیان خاویاری، صید ماهیان مولد در زمان مناسب و استفاده ازآن‌ها جهت تکثیر مصنوعی و رهاسازی بچه ماهیان به دریای کاسپین می‌باشد. از آنجایی که تکثیر مصنوعی ماهیان خاویاری یکی از اصلی‌ترین برنامه‌های سازمان شیلات و جهاد کشاورزی استان مازندران برای حفظ و احیای ذخایر ماهیان خاویاری می‌باشد، لذا این پژوهش با هدف ارزیابی اثرات استفاده از ریزجلبک‌ها در تغذیه لاروهای ماهی قره برون (Acipenser persicus) طراحی و اجرا گردید. در این مطالعه تاثیر ریزجلبک اسپیرولینا پلاتنسیس (Spirulina platensis) بر روی 600 قطعه لارو ماهی قره برون با وزن 2/0 گرم مورد مطالعه قرار گرفت. بچه ماهیان در چهار تیمار و سه تکرار (یک تیمار شاهد و سه تیمار آزمایش با افزودن با 5/2، 5 و 5/7 درصد اسپیرولینا پلاتنسیس به جیره غذایی پایه) به مدت 90 روز مورد تغذیه قرار گرفتند. نتایج نشان داد، تیمارهای تغذیه شده با ریز جلبک اسپیرولینا پلاتنسیس ماندگاری بهتری نسبت به تیمار شاهد داشتند. پس از شروع غذادهی با ریزجلبک، اسپییرولینا پلاتنسیس به عنوان جاذبه غذایی عمل کرده و گرایش به غذا در بچه ماهیان نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت. در وزن نهایی، طول کل، فاکتور وضعیت و نرخ رشد بین تیمارهای آزمایشی و تیمار شاهد اختلاف معناداری مشاهده نشد (05/0P). درمورد شاخص‌های خونی اختلاف در تعداد گلبول‌های سفید و هموگلوبین خون بین تیمارهای آزمایشی با تیمار شاهد مشاهده شد (05/0P≤). تفاوتی در تعداد گلبول‌های قرمز و هماتوکریت بین تیمارها مشاهده نشد (05/0P). سطح کلسترول و تری‌گلیسیرید خون در تیمار شاهد نسبت به تیمارهای آزمایش به طور معناداری بالاتر بود (05/0P≤). اختلاف معناداری بین شاهد و سایر تیمارها در سطح لیپوپروتئین با چگالی کم و لیپوپروتئین با چگالی بالا مشاهده شد (05/0P≤). مقدار آنزیم‌های کبدی لاکتات دهیدروژناز، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز در تیمارهای آزمایشی کاهش معناداری را نسبت به تیمار شاهد نشان دادند (05/0P≤). نتایج نشان داد که استفاده از ریزجلبک اسپیرولینا پلاتنسیس در جیره غذایی باعث افزایش سطح پلاسمایی گلوکز گردید و بالاترین سطح پلاسمایی گلوکز در بچه ماهیان تیمار حاوی 5/7 درصد مشاهده گردید (05/0P≤). در مجموع افزودن ریزجلبک اسپیرولینا پلاتنسیس در جیره غذایی لارو ماهیان قره برون اگرچه تغییرات معناداری در بهبود فاکتورهای رشدی و افزایش وزن بچه ماهیان نداشت اما باعث افزایش ماندگاری لاروها شده و بازدهی تکثیر مصنوعی این گونه را بهبود بخشید.
